Ngjarje e vërtetë: Edhe kjo quhet dashuri (3)

Nuk ia vlen të qash për asgjë. Këtë e dimë më së miri Uka dhe unë, derisa i vizitojmë varret e gjysheve tona. Kisha fjetur një jetë të tërë. Pas kaq vitesh, për herë të parë fjeta kaq gjatë dhe qetë. Sikur ngapak të isha lodhur nga jeta. - Hej, princeshë, më duhet të kthehem. Hajde ta bëjmë një rreth, kurrë nuk të kam vozitur në këtë automobil. E përgjumur, por shumë e vetëdijshme se ai po shkon, në fyt më bëhet një duq i madh. - A dëshiron të hysh? – e pyeta. - Jo, jo, nuk mundem. Mendoj se një gjë e tillë do të më mbyste. Do ta bëj të njëjtën gjë sikur ti. Do ta shes dhe më pas do ta blej një banesë në të njëjtën lagje, më pëlqen. Dhe... ti e di, jetoj me shpresë se, një ditë, megjithatë do të kthehem. Fundja, tani do të vij më shpesh. Kur tanimë ishte momenti i fundit që të shkonte, më ofroi deri te hyrja e banesës dhe ma dha një puthje të gjatë dhe të butë. Tërë trupi m’u rrëqeth. E, më tha, kur të më ndodhë ajo, kështu do ta njoh atë të vërtetin. E, a ishte ai i vërteti? Dhe, a kishim bërë gjithçka që kishim dashur? Tërë dukati i kësaj bote nuk vlen asgjë. Kuptojmë se pasuria e vetme është buzëqeshja jonë, të cilën pas disa çastesh sërish do të na e marrë jeta... Ai po shkon, e unë ngela edhe për një kohë e ulur në skaj të trotuarit, sikur kur kishte shkuar edhe për herë të parë. Sikur të isha duke marrë vendime të rëndësishme në jetë. Sikur kur na kishin vdekur gjyshet. Dikush u ul afër meje. Ai më thotë: - Uh, nuk mundem më të ulem në skaj të trotuarit. Ishte më lehtë kur ishim të ri. Nëse ndokush do të m’i shkelë këmbët, do ta di se këtë terren do t’ia lëshoj ndokujt më të ri. Jam e befasuar. Kjo emblemë e gjeneratës së viteve 1960. Edhe me të kishim kaluar shumëçka, por nuk ishim parë kaherë. - Çka bën ti këtu? - pyes. - Njësoj sikur edhe ti. Hyrja e tretë, kati i dytë, pak qetësi personale pas gjithçkaje që kishte ndodhur. Unë nuk e pyes çka kishte ndodhur me të. As ai nuk më pyet asgjë. Kuptohemi për mrekulli edhe derisa heshtim. Nga diku dëgjohet një melodi e vjetër, për të cilën e di se preferohet edhe nga të rinjtë e sotshëm. Ngrihem në këmbë dhe i them: - Hajde që të shëtisim deri në qytet, të blejmë pomfrit me mjaft majonezë dhe të spërkatemi me ujë nga fontana. Në rregull? - Hajde, nëse nuk të vjen turp – më thotë duke buzëqeshur. - Ma jep dorën! - Hej, vogëlushe, kush mendon se mund të ecësh me mua për dore?! – më pyet Saliu. - Hej, tipi, koha jote ka kaluar - e nguti unë. - Ke drejtë. Shikoji! - ma bën me dorë kah disa fëmijë. Pasi ma kapë dorën, më pyet: - Thënë shkarazi, a ishte AI, ai. Ai që ishte i vogël, si e kishte emrin... ? - Po, mu ai. - D.m.th i paska bërë letrat, meqë herë po shkon, e herë po vjen. - Po, është martuar atje – them dhe, në të njëjtën kohë, edhe vetë pajtohem me të. Të relaksuar, pa shumë fjalë, shëtisim, lagemi, ndiqemi. E di se për një mashkull si ky nuk më duhet të luftoj. Ai kishte mbetur dhe do të mbeste aty. I qetë, stabil. Nuk do të bëj pyetje të tepërta dhe do t’i kuptoj të gjitha vetëm duke më shikuar. Do të zgjohemi bashkë, do të kuptohemi për mrekulli, meqë ky ishte fati ynë, që na priste aty diku. Dy ditë nuk zgjohem nga shtrati. E, pasi që të zgjohem dhe të dalë në ballkon, veshët m’i shurdhojnë ca kalamaj të rinj. Ata luajnë “mësheftaz” në rrugën kryesore. Zilja në derë më kthen në realitet. Më kthjellë përqafimi i Saliut, derisa qëndron me mua në ballkon dhe fillojmë t’i numërojmë yjet. I shikoj sytë e gjelbër të Saliut dhe e di se gjithmonë do të rri me të. Dhe, nëse fëmija ynë i parë do të jetë djalë, ai do të quhet Ukë. Këtë ia kam borxh atij, vetes, gjysheve tona. FUND

NGA NESËR DO TA LEXONI TREGIMIN TJETËR, TË BAZUAR NË NGJARJE TË VËRTETË “E PRISHI FEJESËN PËR FAJ TË PRINDËRVE TË TIJ” 

(Kosova Sot)