Rrëfimi për despotin e rrëzuar makiavelist

KRITIKË E FILMIT 'DEAR DICTATOR'

Komedia me vështirësi shndërrohet në një film konvencional sentimental 

Një mendje e guximshme në kërkim të një filmi më të guximshëm, "Dear Dictator" ka 85- vjeçarin Michael Caine, në rolin e një tirani të një ishulli latin, përmbysja e të cilit ishull ia imponon atij që të shkojë në garazhin e një adoleshenteje amerikane në periferi. Se aktrimi dhe koncepti, si të tillë, kanë një apel të caktuar, që e bën skenarin-regjinë e duetit Lisa Addario dhe Joe Syracuse, një tipar të tretë, të rëndësishëm. Por, në vend që të shkojë drejt drejtimit logjik, i farsës apo komedisë së zezë, filmi merr një drejtim tjetër. Ka gjëra për të pëlqyer këtu, por ka edhe diçka më shumë se një brengë e vogël për një film, figura kryesore e të cilit pranon torturën politike dhe ekzekutimet, por shikuesit e të cilit mund të thonë, duke rrudhur krahët "Mirë, por kjo është diçka e bukur". Ajo që bën më të mirën e mundshme që të mos jetë e këndshme, është Tatiana Mills (Odeya Rush), një nxënëse e shkollës së mesme, që dëgjon grupet e vjetra të punkut dhe i heq të gjitha kontaktet shoqërore përtej Xhejs Beard-it. Ajo nuk ka baba, ku nëna e saj i vetmuar Darlene (Katie Holmes) e ka ngjizur atë në fillim të një ndjekjeje të përjetshme të mashkullit të gabuar. Aktualisht, ai që e mban atë pozitë është dentisti (dhe fetishisti i këmbës) Charles (gjithmonë i mirëprituri Seth Green), i cili është një zgjedhje veçanërisht e përshtatshme, pasi ai është i martuar dhe shefi i higjienës Darlene.

KËNDVËSHTRIMI NIHILIST

Mësuesi i studimeve sociale, z. Spines (Jason Biggs), i detyron studentët t'i shkruajnë një letër "një njeriu të njohur që ju frymëzon". Tatiana shkruan për diktatorin, gjeneralin Anton Vincent (Caine) sepse në këndvështrimin e saj nihilist, ai është "cool". Për habinë e saj, ai ia kthen letrën - ndoshta sepse ai është i tjetërsuar nga vajza e tij, ndoshta sepse ai ka nevojë për zbavitje nga regjimi i tij i lëkundur. Kur forcat rebele të mbështetura nga Shtetet e Bashkuara sulmojnë pallatin e tij, ai është i detyruar të ikë, dhe për shkak të mungesës së opsioneve të tjera ai vjen në Chez Mills. Deri në njëfarë mase, "Dear Dictator" është një takim i pëlqyeshëm dhe premtues i një komedie adoleshente të tipit "Lady Bird" dhe satirës politike të llojit të "Children of the Revolution". Nuk ka rëndësi që Caine gjithnjë simpatik, këtu duket i çuditshëm - çfarë bën ky theks i Londrës në gojën e një ushtaraku latin të gjeneratës së tretë? - ose pse Anton duket tmerrësisht i këndshëm, madje i padëmshëm, për dikë që është fajtor për krime kundër njerëzimit. Ekziston një shprehje e caktuar për trajnimin e Tatianës në teknikat Machiavelliane në mënyrë që ajo të fitojë "luftën e saj" kundër klasës së saj (kundër triumviratit të vajzave të këqija të shkollës) dhe për faktin se ndërsa pret të nisë kundërrevolucionin në atdheun e tij, ai dëshmohet mjaft i dobishëm rreth shtëpisë. Por, filmi "Dear Dictator" nuk bën aq sa do të dëshironin shikuesit, me tërë ato ide të mira që i ka, prandaj ka ide gjithnjë e më të këqija.

CAINE ËSHTË NJË THESAR

Nuk është vetëm se bërësit e filmit nuk kanë paturpësinë për ta çuar konceptin e tyre mjaft larg. Është se ata e tradhtojnë këtë koncept duke përqafuar një sentimentalizëm shumë konvencional, me anë të të cilit njeriu i çuditshëm, por i mirë, i vjetër, mëson nënën dhe vajzën të jenë versione më të mira të vetes. Sigurisht që nuk ishte qëllimi i tyre, por Addario dhe Syracuse me të vërtetë e teprojnë në mënyrë të pandërprerë mençurinë, me deklarata të llojit "Oh, Hitleri nuk ishte aq i keq, në fund të fundit, ai i pëlqente qentë dhe foshnjat!" Sido që të jetë, "Dictator" është më pak subverziv se sa "Hairstyling Raoul" ose "Death to Smoochy", ku asnjëri prej tyre nuk guxonte të thoshte emrin Rouge Khmer (kmerët e kuq). Rush ("Lady Bird") është një aktore e re me shumë aftësi. Holmes është mjaft i mirë në një rol që ndjehet - me gjasë ajo nuk ka qenë kaq e relaksuar dhe personazh i plotë, që nga "Pieces of April", 15 vjet më parë. Caine është një thesar, por ky nuk është një nga rolet e tij më të mira, edhe nëse është një nga më të mëdhenjtë e tij në vitet e fundit. I këndshëm për ta shikuar, madje i parrezikshëm, filmi "Dear Dictator" është diçka që përkeqësohet sa më shumë që të mendoni për këtë. Ky reagim është parandaluar nga kontributet e teknologjisë dhe dizajnit të qetë.

(Kosova Sot)