“Balkan Story” e 1990-s/ Si kryhej kontrabanda e armëve nga mafiozët shqiptarë dhe rumunë
“Balkan Story” është libri më i ri që do të publikohet më 30 nëntor, i cili tregon historinë se si në vitin 1990, menjëherë pas çlirimit nga komunizmi, shqiptarët dhe rumunët nisën biznesin e kontrabandimit të armëve.
Libri i sjellë nga Sile tregon historinë e dy djemve që dëshironin të bëheshin biznesmenë dhe të nisnin biznesin e eksportit. Është historia e Vasile Sile Mincu dhe Adrian Patrascu, anëtarët themelues të grupit VOUA, të cilët vendosën në vitin 1990 që të bëheshin biznesmenë. Kështu ata hapën një dyqan në rrugën “Camelu” në Bukuresht.
Vasile Mincu sjell në vëmendje vitet 1990, kur rumunët, bullgarët, maqedonasit, shqiptarët dhe vendet e tjera ku u krye eksporti, u çliruan nga komunizmi dhe u hodhën në një botë të re ku shpresonin që të rimerrnin paratë, kohën dhe miqësitë e humbura. Në atë kohë, jeta në Ballkan ishte e paparashikueshme dhe e varur në fije të perit. Por në Shqipëri nuk ka asnjë fije!
“Duke u bërë sipërmarrës, Mincu dhe Patrascu thanë se hapi tjetër në biznes ishte ai i eksportuesit. Fati u buzëqeshi dhe lidhen kontakt me një shtetas shqiptar, i dërguar për të kërkuar tregun e biznesit në Rumani nga dy mafiozë në Tiranë, Papi dhe Kaci.
Pas kërkimeve të gjata u vendos që të bëhej eksporti i parë, ku me paratë e mafies (armëve), 10 mijë dollarë, ata blenë një kamion dhe një rimorkio. Më pas ata shkuan në Shqipëri, por pa certifikatë të prejardhjes së mallrave pasi i kishin blerë ato pjesë-pjesë nga të gjitha dyqanet që kishin vizituar në të gjithë vendin”, shkruan evz.ro.
Kështu, pas problemeve të mëdha dhe serioze gjatë rrugës, duke filluar nga Doganat e Giurgiut, eksportuesit tanë kishin mbërritur në Shqipëri, ku nuk kishin qenë në gjendje që ta bënin këtë për ditë të tëra. Këtu është një fragment i kësaj pjese të aventurës, siç është shkruar në librin e Silit:
“Drejtuar mes ndërtesës doganore, zyrave të kopjimit dhe hajdutëve portokalli, eksportuesit rumunë u lodhën duke pritur dhe vendosën që të blinin dy aeroplanë dhe kështu të hiqnin qafe problemet që kishin. Për shtatë ditë Papi dhe Kaci erdhën dhe qëndruan pa bërë asgjë. Ditën e tetë ata vendosën që të shkonin në artileri. Më pas, eksportuesit rumunë mësuan nga Marius dhe Figali se si arritën ta bindnin nëpunësin doganor të nënshkruante letrat e tyre dhe të vinin në makinë për të hequr vulat.
I pari që hyri në zyrë ishte Papi. Ai shkoi në zyrën e nëpunësit dhe i tha: “Pra ti nuk dëshiron që t’i vulosësh letrat!”. Pa pritur për përgjigjen, ai i përsërit 2-3 herë: “Pra ti nuk dëshiron që t’i vulosësh letrat!”. Ai doli dhe erdhi Kaci, i cili u ndal para të njëjtit nëpunës e pa thënë asnjë fjalë, nxori nga xhepi i tij një fishek 7.62 mm nga AKK e hodhi atë dhe e kapi para fytyrës së nëpunësit. Ai e bëri këtë veprim disa herë, pastaj doli në sallë ku e priste Papi. Gjysmë ore më vonë, Papi erdhi dhe tha po të njëjtën gjë: “Pra ti nuk dëshiron që t’i vulosësh letrat!”. Sërish hyn Kaci duke bërë po të njëjtin veprim. Pas tetë ditës zyrtari i dorëzoi dhe i nënshkroi dokumentet ku mallrat mund të bëheshin të mbyllura edhe nëse nuk kishin aktin e origjinës.
Ishte një fitore brilante për rumunët dhe shqiptarët, të cilët pas dy javëve arritën që të mundnin sistemin doganor në katër vende. Humbjet nuk llogariten për aq kohë sa nuk ka të vdekur në fushën e betejës. Duke ecur në Tiranë, eksportuesit rumunë u kapën nga turma shqiptare, të cilët kishin marrë me vete doganierin nga dogana te shtëpia e Papit. Turmat shqiptare respektohen.
Ishte një pasdite e ftohtë në Tiranë. Eksportuesit ndiheshin të çliruar dhe nxituan për në shtëpinë e Turit, për të bërë gati gjërat e tyre për nisje. Përveç rrobave, ata nuk kishin gjë tjetër, pasi kur ishin nisur kishin llogaritur se do të rrinin vetëm 3-4 ditë larg shtëpisë. Çfarëdo që thoni për shqiptarët kanë një cilësi të bukur si rumunët, e ndoshta kjo është arsyeja pse ata janë gjithashtu kushërinjtë e gjakut, domethënë mikpritjen. Nga kjo pikëpamje, rumunët ndiheshin të privilegjuar, të admiruar dhe veçanërisht të mbrojtur gjatë kësaj kohe.
Simpatia e pakushtëzuar e shqiptarëve me rumunët në përgjithësi, u ishte shpjeguar atyre nga një mësues i historisë, i cili kishte hapur një dyqan elektronik në rrugën kryesore në Tiranë. Ai tha se pavarësia e Shqipërisë u shpall në Bukuresht në vitin 1912, ku rumunët kontribuonin me vendosmëri për çlirimin e shqiptarëve nga dominimi shekullor i Perandorisë Osmane. Dhe pastaj ishte e natyrshme t’i mbani ata në Tiranë, sepse jo të gjithë ti rinjtë e dinin historinë e vendit të tyre.
(Kosova Sot)
