Lamtumirë Selatin, vdekja nuk është fundi

Shkruan: Ilir Muharremi

Vdekja është e pamëshirshme e cila në fund me shkëlqimin e saj rrëmben njerëz dhe vazhdon t’i dërgoj drejt shtigjeve të panjohura kthimi.

 Sot, në mëngjes u ndjeva i trishtuar i pikëlluar dhe vuajta në vete pasi kisha kuptuar se shoku im aktori Selatin Ademi ishte nisur drejt një rruge ndoshta plot zjarre e drita, por për neve kjo tashmë është e rëndë e për ty Sel ndoshta një çlirim nga ngjyrat e kësaj bote.

Ishe aktor briliant e djersitje skenën, e ndjeje rolin brenda një peizazhi të shkurtër,  i jetësoje shumë fate të cilët lindin dhe vdesin aty, këto ishin fate të veçanta dhe brenda skenës dhe mureve jeta vërtetë dukej ëndërr, Sel. Ishe udhëtar i kohës së personazheve dhe kufiri për t’i krijuar këto personazhe vërtetë ishte i ngushtë. Zemrën e shprehje dhe e shpjegoje nëpërmjet gjesteve brenda trupit  apo nëpërmjet zërit që i përkiste edhe shpirtit edhe trupit. Ky është ligji i teatrit që kërkon gjithçka të zmadhohet e të mishërohet.

Më kujtohen të gjitha ato gafa që i bënim bashkë, ato skena humoristike në jetë dhe kohë reale duke pirë kafenë dhe asnjëherë nuk kemi biseduar për vdekjen pranë të cilës shumë njerëz dridhen. Tash po t’u ktheje ti nga ajo botë mesiguri do më këshilloje: “Mos ki frikë dhe mësoje mirë këtë gjë, vdekja mund të vijë në çdo çast dhe ti duhet ta mirëpresësh Ilir”. Por, t’i Sel nuk ishte gati për vdekjen e tash u bëre i pavdekshëm në përjetësi.

Sot e rrotullova një birrë për shpirtin tënd të pastër dhe ndjeja plagë mundimi, mirëpo e dua këtë dhimbje që ma shkaktoj vdekja-ndarja. Disi më duket që do të vish këtu në këtë kafene të kapluar mes tymit të cigares.

Ti nuk do të vish, jo edhe pse pritja është me plot fishekzjarre. Qielli zymtësinë e derdh në shpirtin tim dhe ja tek mundohem të të shohë në skajet e horizontit i cili po të mbanë mbyllur.

Jo, ti nuk do të vish. Filmi dhe skena e teatrit pëshpërijnë nën zhurmat e mbytura nga dita dhe mbrëmja, e ti, madje asnjë trokitje nuk do ta bësh.

Kush të pengon të vish Sel, ke shkuar ku as vet nuk e di se ku. Ah, po atje në një kohë tjetër sepse vet erdhe nga ajo kohë, në atë skajin më të mirë. Nga sot atje zbardhesh miku im. Sapo shkelë në atë botë i harron të gjitha ngjyrat e kësaj bote. Fëmijët, familja dhe shokët janë prekur nga flakët e mallit që çdo ditë e dikur do të shuhen.

Ti Sel nuk do të vish e heshtja jote një ditë do ta mbys diellin, kurse hënën do ta shuan e cila shfaq dritë nën qerpikun e tokës.

Kjo ndarje krijoj një mur të madh,ndjehet një ftohtësi, mungesa jote do të ketë kuptim të madh. Vetëm ata që i kanë humbur më të dashurit e tyre e kuptojnë këtë.

Peizazhet e ditës dhe panoramat janë ndryshe dhe çdo muzgë është i shterur. Tavolina dhe karriga janë boshe e dritat e “Kafe Z” janë të pakuara.

Sytë tuaj Sel tash janë drejtë mozaikut dhe përmallimit karshi horizontit përjetësisë, a pritjet janë plagë.

Dikur do të bësh mirë që nuk do të vish sepse pritja do të stoliset me mallin dhe dhimbjen e ndarjes.

Familja dhe shokët e ngushtë do të klithin “ zemra tona janë plot dëshirë, por nuk e merituam shpirtin tonë të vishet me plagë”. Bob Dylan shkruan: “Dhe kur re stuhie të rrethojnë/E shirat e rëndë janë të pafund/Sall mbaje mend, me vdekje gjë s’merr fund.”

Vdekja s’është fundi e ti tash Sel këtë e di.