Evropa nuk është një familje funksionale, por zgjidhja nuk qëndron te shkurorëzimi

Ombrella e paqes në Evropë është mbrojtja e të rinjve në një botë gjithnjë e më kërcënuese

 Brexit nuk është i pashmangshëm. Për hir të fëmijëve tanë, le të qëndrojmë dhe të luftojmë për një BE më të mirë, para se të bëjmë më shumë dëme

Për 37 vjet, Axel Scheffler, ilustruesi gjerman i “The Gruffalo”, ka jetuar dhe punuar në Britani. Kontributi i tij në jetën e miliona fëmijëve tanë ka qenë thjesht i madh. Nëse e lëshojmë Evropën, e drejta e tij deri tani e garantuar për të thirrur në Mbretërinë e Bashkuar shtëpinë e tij është nën kërcënim. A mund të imagjinojmë se si kjo ndikon në jetën e tij, si e bën atë të ndihet? Dhe si e ndiejmë se një rrethanë e tillë mund të ndodhë akoma në vendin tonë? Ky njeri është një mik i çmuar për ne dhe për fëmijët tanë. Duhet të mendojmë përsëri dhe të mendojmë shumë.

Bashkimi Evropian, siç e njohim tani, u krijua pas Luftës së Dytë Botërore nga Franca dhe Gjermania për të siguruar paqen dhe begatinë. Kishte një vendosmëri se lufta nuk duhet të ndodhte më. Ato kishin arsye të mjaftueshme. Në 300 vitet e mëparshme kishte pasur shumë luftëra mes këtyre dy vendeve, dy katastrofat e fundit, jo vetëm për ta, por për ne në Mbretërinë e Bashkuar dhe për njerëzit në mbarë botën.

Kryesisht, në Evropë ka mbretëruar paqja.
Dhe demokracia, kryesisht. Dhe për shumë njerëz, edhe pse jo mjaftueshëm, ka pasur gjithashtu një begati të madhe. Paqja dhe prosperiteti dhe demokracia - këto janë qëllime të shkëlqyera për ne dhe për fëmijët tanë. Në një demokraci njerëzit kanë të drejtë të ndryshojnë mendjet e tyre. Ky është qëllimi i saj.

Ne jemi një familje që kalon një divorc

Në zgjedhje ne votojmë një qeveri dhe nëse ndjehemi se ata na kanë vepruar si duhet, nuk e drejtojnë vendin ashtu siç dëshirojmë, atëherë në zgjedhjet e ardhshme mund të mos e votojmë më. E njëjta gjë duhet të jetë e vërtetë, me siguri, nëse procesi demokratik merr formën e një zgjedhjeje ose të një referendumi. Në referendumin në vitin 1975, 67% votuan për të qëndruar në Evropë. Në vitin 2016, 52% votuan për t'u larguar. Nëse mund të ndryshojmë mendjet tona pas atij referendumi të parë, pasi rrethanat kanë ndryshuar dhe pas reflektimit, atëherë mund të ndryshojmë edhe mendjet tona, pas një votimi të dytë, pasi rrethanat kanë ndryshuar dhe pas reflektimit të bërë. Dhe kjo në mendjen time është ajo që duhet të bëjmë tani, për të shpëtuar veten nga një rënie dhe ndarje gjithnjë e më e madhe.

Ne kemi pasur pothuajse tre vjet tashmë një debat të hidhur, toksik për unitetin kombëtar, për psikikën kombëtare, thellësisht depresive, të pakëndshme dhe të pandershme sa vetë referendumi. Ne fajësojmë kryeministren. Ne fajësojmë qeverinë. Ne fajësojmë parlamentin. Ne nuk duhet ta bëjmë këtë. Këtë e kemi sjellë vetë. Kjo është një plagë e vetë-shkaktuar që nuk do të shërohet, derisa të biem dakord të zgjidhim dallimet tona, ose thjesht të biem dakord të mos pajtohemi. Se ne e gjejmë veten një vend thellësisht të trazuar është vështirë për t'u habitur. Pas të gjithave ne jemi një familje që kalon një divorc. Referendumi na tha se ne duhet ta bëjmë këtë. Ne jemi fëmijë në këtë familje divorci, dhe ne jemi të ndarë prej saj. Ka nga ata që fajësojnë Evropën për shumicën e sëmundjeve tona. Shumë njerëz me të drejtë janë të zemëruar me padrejtësinë e shoqërisë sonë dhe i shtrijmë të gjitha para derës së Evropës. Ata u inkurajuan që ta bëjnë këtë gjatë fushatës së referendumit - një fushatë e cila ishte një parodi e demokracisë. Tani po vuajnë nga këto kohë të hidhura dhe thjesht dëshirojnë që procesi i divorcit të mbarojë. Atyre u ishte dhënë shpresa: shpresa për të gjetur punë më të mira, për përmirësimin e kushteve të jetesës. Kjo ishte mënyra për ta kthyer Mbretërinë e Madhe në Britani, për të ripërtërirë krenarinë kombëtare, për të rikuperuar sovranitetin tonë të humbur, për të rizbuluar Shangri-La-në tonë.

Disa, megjithatë, ende ndjehen pjesë e kësaj familje të kombeve evropiane, pavarësisht nga idiocitë e saj, grindjet e saj, pavarësisht nga disa të afërm të vështirë. Ne i njohim dobitë e paqes dhe prosperitetit që na ka sjellë. Ne jemi të mësuar me Evropën tanimë. Është shtëpia jonë, sikur që Britania është shtëpia jonë. Dhe tani ne mund të largohemi. Në të njëjtën kohë, ne ndihemi gjithnjë e më të tjetërsuar nga bashkatdhetarët tanë, dhe të traumatizuar në perspektivën e shpërbërjes së familjes. Ne e ndjejmë se vendi ka humbur rrugën e vet.

Pas këtij divorci do të ketë jetë. Por si do të jetë ajo? Dolëm apo mbetëm në BE, gjysma e vendit do të jetë shumë e dëmtuar. Është e pandjeshme ndaj lëndimit të madh që e gjithë kjo ka shkaktuar në pjesën tjetër të familjes evropiane të kombeve. Që nga fillimi i negociatave, ne këmbëngulnim të luanim atë në mënyrën fisnike. Ne jemi ekonomia e pestë më e madhe në botë. Evropa do të rrokulliset dhe do të bëjë ofertën tonë për të mbajtur biznesin tonë. Ne mund të diktojmë kushtet tona për divorc. Problemi që zbuluam së shpejti është se edhe Evropa ka krenarinë e saj, dhe nuk u pëlqen që t'u flasin apo t'i diktojnë të tjerët. Ata kanë kundërreaguar. Kjo është ajo që ndodh në divorcet.

Dhe pas divorcit? E pra, ka dy opsione. Ose do të dalim, dhe toka e Shangri-La-së e qumështit dhe mjaltit do të zhduket, ose do të qëndrojmë në Evropë dhe të luajmë pjesën tonë të plotë në krijimin e një Evrope të reformuar që ne dhe aq shumë në Evropë do të donim të shihnim. Preferoj zgjedhjen e fundit. Ne kemi luftuar shumë mirë në të kaluarën për një Evropë të lirë. Pra, le të qëndrojmë dhe të punojmë për të arritur një Evropë më të mirë. Unë zgjedh këtë rrugë për shkak të fëmijëve. Duhet të kujtojmë se më shumë se 70% e votuesve të rinj në referendum donin të qëndronin.

 Evropa nuk është shtëpi për ne

Ombrella e paqes në Evropë është mbrojtja e të rinjve në një botë gjithnjë e më kërcënuese. Shikoni se si kjo ombrellë ka ndihmuar të sjellë paqen në ishullin e Irlandës. Dy vende evropiane, Irlanda dhe Britania e Madhe, vendosën midis tyre se lufta nuk duhet të vazhdojë më, dhe Evropa ndihmoi në krijimin e një atmosfere në të cilën paqja mund të fillonte dhe të përparonte. Por paqja, si martesa, si miqësia, duhet të kultivohet, nuk mund të merret si e qenë.

Tani është koha të mendojmë përsëri. Dhe unë nuk jam i vetmi. Mos harroni, 48% prej nesh votuan për të qëndruar në Evropë. Gjashtë milionë prej nesh këtë javë bënin jehonë se duke nënshkruar një peticion. Dhe pastaj ishte marshimi i fundit i familjeve në Londër. Qindra mijëra njerëz ecën në protestë paqësore, duke deklaruar dëshirën e tyre të zjarrtë për të qëndruar në Evropë. Kjo nuk ishte një turmë e zemëruar. Kjo ishte një protestë serioze, por plot humor të mirë. Kjo ishte Britania në të mirën e saj, në shumicën e saj.

Pra, le t'i japim fund këtyre procedurave të pazgjidhura dhe të zemëruara të divorcit, për hir të fëmijëve tanë. Ata shpresojnë për një të ardhme në Evropë, për të krijuar një botë paqeje dhe pajtimi, që të shkelë gjithnjë e më butë në planetin tonë. Do të jetë bota e tyre. Le t'i dëgjojmë, t'i ndjekim ata.

Ne duhet ta revokojmë nenin 50, të ndalemi, të mendojmë dhe pastaj të mos nxitojmë përpara. Ne duhet ta bëjmë këtë për Shefflerin dhe për të tjerë si ai. Ne duhet të përpiqemi t’i përkushtohemi kësaj martesë, për ta bërë punën më të mirë për ne, për fëmijët tanë dhe për Evropën. Dhe nëse për 10 vjet apo më shumë, ka shumë prej nesh që ende ndjejnë se Evropa nuk është shtëpi për ne, atëherë mund të mendojmë përsëri. Asgjë nuk është e përhershme.

Unë shpresoj dhe besoj se fëmijët tanë do ta bëjnë atë funksionale. Ne duhet t'ua japim atyre mundësinë.

(Kosova Sot)