Demokracia është një formë e qeverisjes dhe barazisë së plotë juridike

Realizimi është domosdoshmërisht  për demokracinë e plotë dhe kështu të arrijë jo vetëm barazinë e plotë juridike e kombëtare , por edhe vetëvendosjen e kombeve të shtypur, pra të drejtën për ndarje të lirë politike. Partitë socialiste, të cilat nuk dëshmojnë me gjithë veprimtarinë e tyre, si tani ashtu edhe gjatë revolucionit dhe pas fitores së tij, se ata do të çlirojnë kombet e shtypura dhe do të ndërtojnë marrëdhëniet e tyre me këto kombe në bazë të shoqatave të lira - dhe është një shoqatë falas një frazë gënjeshtare pa lirinë e shkëputjes - parti të tilla do ta tradhtonin socializmin. Demokracia është, natyrisht, gjithashtu një formë e qeverisjes që duhet të zhduket kur shteti të zhduket, por kjo do të ndodhë vetëm me kalimin e socializmit, i cili më në fund është pushtuar dhe e ka konfirmuar veten për komunizëm të plotë.

Revolucioni nuk është një akt i vetëm, nuk është një goditje për një front, por një epokë e tërë përplasjesh të ashpra në klasë, një seri të gjatë goditjesh në të gjitha frontet, d.m.th për të gjitha çështjet e ekonomisë dhe politikës - goditje që vetëm shpronësimi i borgjezisë mund të përfundojë. Do të ishte një gabim themelor të mendosh se lufta për demokraci do të ishte në gjendje të shkëpuste proletariatin nga revolucioni socialist, ose ta fuste në prapavijë, ta mbulojë atë, etj. Përkundrazi, ashtu si socializmi fitimtar është i pamundur, proletariati nuk mund të përgatitet për fitore mbi borgjezinë nëse nuk arrin demokraci të plotë nëse nuk përfshihet në një luftë gjithëpërfshirëse, konsistente dhe revolucionare për demokracinë.

Do të ishte një gabim jo më pak serioz, një nga pikat e programit demokratik, p.sh. të braktisësh vetëvendosjen e kombeve me arsyetimin se nën imperializëm do të ishte "i parealizueshëm" ose "një iluzion". Pohimi se vetëvendosja e kombeve nuk mund të realizohet brenda kornizës së kapitalizmit mund të kuptohet qoftë në një kuptim absolut, ekonomik ose relativ, politik.

Në rastin e parë është teorikisht i pasaktë,së pari, në këtë kuptim, nën kapitalizëm janë gjëra të tilla si p.sh. të mos realizohen paratë e punës ose zhdukja e krizave, etj. Shtë plotësisht e gabuar që vetëvendosja e kombeve është po aq e paarritshme. Së dyti, edhe një shembull i ndarjes së Norvegjisë nga Suedia në vitin 1905 është i mjaftueshëm për të hedhur poshtë "paqëndrueshmërinë" në këtë kuptim (1). Së treti, do të ishte qesharake të mohosh se me një ndryshim të vogël në marrëdhëniet e ndërsjella politike dhe strategjike, p.sh. të Gjermanisë dhe Anglisë sot ose nesër formimi i shteteve të reja - mendojmë për Poloninë, Indinë dhe të ngjashme - do të ishte shumë "e arritshme". Së katërti, kapitali financiar, në ndjekje të zgjerimit, ryshfet qeverinë më të lirë demokratike dhe republikane dhe zyrtarët e zgjedhur të çdo vendi, megjithëse "të pavarur". Rregulli i kapitalit financiar, si ai i kapitalit në përgjithësi, nuk është duke shfuqizuar asnjë transformim në fushën e demokracisë politike - dhe vetë-përcaktimi është tërësisht dhe ekskluzivisht në këtë fushë. Por, kjo rregull e kapitalit financiar nuk e heq aspak rëndësinë e demokracisë politike si një formë më e lirë, më e gjerë dhe më e qartë e shtypjes së klasave dhe e luftës së klasave. Prandaj, të gjitha arsyetimet për "praktikueshmërinë" në kuptimin ekonomik nën kapitalizmin e një prej kërkesave të demokracisë politike janë një përcaktim teorikisht i pasaktë i marrëdhënieve të përgjithshme dhe themelore midis kapitalizmit dhe demokracisë politike në përgjithësi.

Shkrimet në këtë rubrikë nuk shprehin qëndrimet e gazetës "Kosova Sot Online"