Devijimi i komunizmit në diktaturë totalitare
Nga Nexhat Bexheti
Titulli, për mungesë të një më të mirë, është pak i padrejtë. Ai përmend fjalën komunizëm dhe rrugën për të dalë prej tij. Megjithatë, sot komunizmi është një lloj banaliteti që përshkruan gjithçka dhe çdo gjë. Vështirë se shumë nga ata që përdorin fjalën "komunizëm" do të dinin ta përkufizonin atë.
Me sa duket, para vdekjes së tij, Karl Marksi deklaroi "Unë nuk jam marksist" kur pa se si po interpretohej. Komunizmi në të vërtetë nuk është gjë tjetër veçse një formulim filozofik. Komunizmi nuk është autokracia e Stalinit, as presidentit të përjetshëm Fidel Kastro. Komunizmi është një ide filozofike dhe një ideal i një shoqërie pa klasa dhe çdo njeri i lirë,i barabartë me të tjerët fizikishtë,dallime do të ketë në aftësitë kreative profesionale dhe mendore.
Një shoqëri pa klasa nënkupton një shoqëri njerëzish që janë të barabartë në aspektin e të drejtave dhe detyrimeve. Në një shoqëri të tillë ideale, të gjithë do të punonin sa më shumë që munden dhe do të kishin sa më shumë që u nevojitet. As më shumë dhe as më pak se kaq. Në mendimet e tij më të përshtatshme për kohën në të cilën jetoi sesa për sot, Marksi si filozof meditoi se si të arrinte një shoqëri të tillë. Si zgjidhje e vetme, një revolucion ia imponoi vetes mendimet sepse supozoi se pronarët e makinave nuk do të hiqnin dorë kurrë nga mjetet e prodhimit në favor të punëtorëve.
Koha do të tregojë se sa filozofikisht kishte të drejtë Marksi në të menduarit për barazinë e njerëzve dhe të drejtat e punëtorëve. Megjithatë, ai ishte krejtësisht gabim në praktikë. E gjithë bota e industrializuar kaloi nëpër një epokë turbulencash sociale dhe luftërash për të drejtat e punëtorëve. Punëtorët filluan të kërkonin një jetë dinjitoze në këmbim të punës së tyre. Kjo luftë kolosale u nxor përpara nga sindikatat, partitë komuniste dhe socialdemokratët. Karl Marksi supozoi se revolucioni i punëtorëve do të shpërthente në vendet më të zhvilluara ku ka më shumë punëtorë. Dhe ai ishte gabim, sepse gabim rethanat ndikuan.
Revolucioni i parë i punëtorëve shpërtheu në Perandorinë Ruse, një vend jashtëzakonisht i prapambetur sipas standardeve perëndimore. Dhe pikërisht aty u shfaq ndryshimi përfundimtar, i cili nuk është fshirë deri më sot. Rusia e sunduar nga Cari Nikolla II, i prirur ndaj absolutizmit dhe autokracisë, nuk i "liroi prangat". Nikolla II hodhi poshtë të gjitha reformat, ndërtimin e një shoqërie demokratike dhe forcimin e të drejtave të punëtorëve në ekstrem. Nga ana tjetër, vendet demokratike perëndimore po linin vend. Përmes punës parlamentare, u miratuan ligje dhe rregullore, puna e fëmijëve u kufizua gradualisht dhe më pas u ndalua, u futën orët maksimale të punës, paga minimale e detyrueshme, e drejta për pushime, e drejta për grevë, pushim mjekësor, etj. Ndërsa në Perëndim revolucioni socialist u krye gradualisht përmes parlamentit, në Rusi ai shpërtheu me armë në dorë, në një vorbull shpërbërjeje të rendit. U krijua shteti i parë gjoja komunist. Punëtorët fituan të drejtat e punës, por Partia i kufizoi të drejtat demokratike. Në disa mënyra, dëshira për të drejta sociale mbizotëroi në Rusi kundër dëshirës për të drejta demokratike. U krijua një qeveri që garanton të drejtat e punës dhe sociales, por i mbyt ato të drejta demokratike. Gjërat u përkeqësuan edhe më shumë me ardhjen e Stalinit, i cili e futi diktaturën dhe tiraninë totale në emër të komunizmit,ky është devijim dhe keqpërdorim i komponentës komunizëm,ky system nuk ka asnjë platformë politike me komunizmin përveç totalirizmit.Ky veprim i Stalinit tash ka nisur të shkëputet nga ideologjia fisnike e komunizmit,diktatori Stalin trajtohet si devijues i komunizmit.
Në botë është në dukje një ideologji e re e komunizmit demokratik,si imperativeiI kohës së ardhme,sepse edhe në demokracinë bashkohore nuk u realizua plotësishtë liria e plotë e njeriut,njeriu akoma vazhdon të tjetërsohet nga fuqia financiare dhe të mirave materiale të cilat ai i prodhon.
(Kosova Sot Online)
