Duartrokitjet e fundit
Nga Ilir Muharremi
Në skenë u fik një dritë e vjetër jo nga harresa, por nga mërgimi i ngjyrave drejt heshtjes. Enver Petrovci u largua si një akt i përfunduar pa zhurmë të tepërt, me dorën në vetullën e kujtesës së publikut, me një buzëqeshje që edhe kur mbylli sytë mbeti si një shenjë përkohësie mbi fytyrën e errësuar të teatrit. Zëri i tij atje ku fjalët morën peshë dhe heshtjet fituan kuptim tani vazhdon si jehonë në hollin e sallës: një kujtim i çiltër që del nga skena dhe shpërndahet në rrugët e qytetit, në kafenetë e përgjumura, në shtëpitë ku dikur u dëgjua një monolog që i ndryshoi ditët njerëzve.
Vdekja e tij është një metaforë e qetë: nuk është vrasja e artit, por transformimi i tij. Ashtu si një maskë që zbret në fund të aktit, prania e tij fizikisht largohet, por rolet që solli dhimbja, humori, revolta, dashuria mbeten të ngjitura në trupin e kolektivitetit tonë. Nga ato role lindin pyetje: ç’të bëjmë me lotët që aktori i nxiti? Si t’i mbajmë zërat që ai zgjoi?Fjalët filozofike thonë se njeriu është një tregim që i përsëritet vetes; Enver Petrovci la shumë tregime. Tani, kur dorëshkrimet e trupit të tij nuk shkruhen më, le të lexojmë me kujdes atë që ai na la: përkushtimin ndaj së vërtetës artistike, guximin për të treguar të shëmtuarën, dhe dashurinë për skenën si vend takimi midis të vërtetave personale dhe publike.
Në fund, kur perdet bien dhe drita zbehet, ngeli një thirrje e heshtur: të mos harrojmë, të mos lejojmë që zërat e mëdhenj të fshihen nga pluhuri. Ta ruajmë artin e tij si një dritë që ndizet çdo herë që dikush guxon të flasë me të vërtetë ashtu siç ai na mësoi të flasim.
(Kosova Sot Online)
