Kushdo që sugjeron të kufizojë lirinë e njerëzve të tjerë, akuzohet për oligark

Së pari, njeriu fillon të "gëzohet në verën e pandryshuar të lirisë". Njerëzit do të reagojnë alergjik ndaj regjentëve dhe ekspertëve, sepse udhëzimet dhe këshillat janë përjetuar si shirita të ngushtë. Qytetarët preken: "Dikush vetëm duhet të imponojë një detyrim mbi ta, dhe ata fillojnë të fermentojnë. Ata thjesht nuk mund ta durojnë atë! "Kushdo që sugjeron të kufizojë lirinë e njerëzve të tjerë, akuzohet për prirje oligargike. Kushdo që mbron parimet është prishur, sepse "udhëheqësit që nuk kanë asgjë dhe subjekte që kanë gjithçka për të thënë, kjo është formula! Kjo meriton lavdërim dhe nder, si privat ashtu edhe publik. "Të vetmit udhëheqës që mbeten, pra, janë ata që nuk qëndrojnë në rrugën e mbështetësve të tyre dhe shërbejnë vetëm si një megafon për dëshirat e tyre.

Së dyti, një demokraci do të ketë afërsisht tre klasa, sepse disa përdorin lirinë e pakufizuar më të përshtatshme se të tjerët. Njerëzit që janë "më energjikë" se mesatarja po punojnë për t'u bërë udhëheqës të shtetit. Ata që janë "më të rregullt" se shumica do të fitojnë pasuri mbi mesataren. Kjo lë grupin e tretë (dhe më të madh) të njerëzve që jetojnë nga puna e tyre dhe nuk kanë shumë pasuri. Në atë situatë, ka kuptim që pushtetarët do të pajtoheshin me të pasurit. Politikanët krijojnë një legjislacion të favorshëm për të pasurit, dhe si pasojë shumë para përfundojnë në xhepat e tyre. Sidoqoftë, të pasurit përfundimisht do të grabiten nga kjo lojë. Ata kanë filluar të perceptojnë politikanët dhe legjislacionin e tyre si pengesa për sipërmarrjen e tyre. Sidoqoftë, ekziston një dilemë: si mund ta shprehin publikisht këtë ankesë pa njerëzit t'i shohin ata si oligarkë që janë vetëm pas vetë-pasurimit? Zgjidhja është natyrisht që të apelojmë në idealin e lirisë ku të gjithë tani janë të varur. Ata fillojnë të shpallin se politikanët vjedhin dhe dëmtojnë të gjithë përmes rregullave dhe procedurave të pafund. Për shkak se edhe një shtet demokratik nuk mund të ekzistojë pa rregullore, suksesi është i siguruar. Në fund të fundit, është e vërtetë që gjithmonë ekzistojnë ligje dhe procedura që nuk janë të dobishme për të gjithë. Njerëzit e irrituar prandaj do të zemërojnë, do të caktojnë një nga të pasurit si udhëheqësin e tyre dhe "e ushqejnë dhe e rritin deri sa të jetë i fortë".

Hapi i tretë është se udhëheqësi është i korruptuar në mënyrë të pakthyeshme. Ai gjithmonë kishte qenë anëtar i një grupi elitar të uritur nga pushteti. Tani ai ka edhe një "bandë ndjekësish servilë". Ata i japin atij fuqinë për të premtuar se do të injorojë të gjitha procedurat ekzistuese dhe të arrijë qëllimet e tij jashtëzakonisht me forcë. Ai legjitimon dhunën duke e paraqitur atë si një mjet për të arritur "uljen e borxhit dhe ndarjen e tokës" për elektoratin e tij. Sidoqoftë, ai premtim e bën të domosdoshme që ai të nxisë njerëzit, jo vetëm kundër liderëve politikë, por edhe kundër klasës së tij të njerëzve të pasur. Mbi të gjitha, ai ka atë që u premton njerëzve. Kjo e detyron liderin të shndërrohet në një sundimtar të gjithanshëm. Në të vërtetë, ai ka fuqi vetëm për aq kohë sa turma e mbështet atë, dhe kjo mbështetje tani bazohet në pretendimin se ai është i vetmi anëtar i elitës në të cilin njerëzit mund të mbështeten. Ky kombinim i paranojës dhe rishpërndarjes së premtuar ndihmon për ta vendosur liderin në fuqi, sepse njerëzit i besojnë vetëm atij.

 Në atë moment, udhëheqësi shkurtimisht moderon tonin e tij. Ai të gjithë janë "buzëqeshje miqësorë" dhe "me respekt". Ai betohet se është gjithçka tjetër veç një diktatori dhe premton male të arta për të gjithë. Për një moment duket sikur ai me të vërtetë dëshiron të formojë një qeveri të ligjshme që vë interesat e njerëzve në radhë të parë. Njerëzit naivë marrin frymë nga një psherëtimë. Sidoqoftë, faza e katërt përshkon atë iluzion. Diktatorit i është dhënë pushteti duke i bërë njerëzit të besojnë se ata vazhdimisht janë duke u qepur nga të gjitha llojet e armiqve. Prandaj ai duhet të bëjë tri gjëra. Së pari, ai duhet të identifikojë armiqtë vendas dhe të huaj për të luftuar. Së dyti, ai duhet të shtyjë rishpërndarjen e premtuar të pasurisë në mënyrë që njerëzit të mbeten gjithmonë të irrituar dhe të zemëruar. Së treti, ai duhet të heshtë të gjithë kritikët, në mënyrë që versioni i tij i së vërtetës të mos mund të dyshohet kurrë. Faza e katërt është pra ajo e dhunës dhe polarizimit, por prapë me mbështetjen e njerëzve.

 Faza e pestë është një diktaturë e realizuar plotësisht. Diktatori nuk ka qenë kurrë i interesuar për pasuritë e njerëzve. Ai gjithmonë i përkiste një klase të pasur që kujdeset vetëm për fuqinë dhe pasurinë. Ai kryen "të gjitha teprimet e imagjinueshme": ai feston, pi, kurvë, vrasje dhe e rrethon veten me një luks të përsosur. Sidoqoftë, njerëzit nuk vonohen. Njerëzit shpejt e kuptojnë se nuk do ta marrin këtë liri dhe se ai e shijon luksin e tij vetëm me anë të hirit të shtypjes së tyre. Njerëzit më në fund e kuptojnë se e kanë prishur lirinë e dashur për "ngushticën më të shtypur .

Shkrimet në këtë rubrikë nuk shprehin qëndrimet e gazetës "Kosova Sot Online"