Nga Instinkti i jetës tek instinkti i pushtetit – Kosova pas 9 Shkurtit

Nga Isuf Bajraktari

Në editorialin e mëparshëm folëm për Dostojevskin dhe instinktin e jetës – atë dëshirë të verbër për të jetuar edhe kur jeta është e mbushur me dhimbje. Dostojevski e sheh këtë si një dëshmi se ekzistenca ka kuptim, sepse vetëm për sa kohë jemi gjallë mund të ndryshojmë, të shëlbohemi, të përmirësohemi.

Por çfarë ndodh kur kjo dëshirë për të jetuar shndërrohet në dëshirë për të mbajtur pushtetin me çdo kusht? Çfarë ndodh kur klasa politike nuk e përdor kohën që i është dhënë për të ndërtuar institucione më të forta, por për t’i kontrolluar ato? Kjo është drama e politikës sonë pas 9 shkurtit.

Pas asaj date, Kosova hyri në një periudhë shprese: pushteti duhej të përdorej për reformë të thellë, për të sjellë drejtësi dhe për të kthyer besimin e qytetarëve te shteti. Por shpesh ndodhi e kundërta: uzurpim i institucioneve publike me emërime partiake, kapje e sistemit të drejtësisë dhe centralizim i pushtetit në duart e pak njerëzve.

Në vend që pushteti të shërbente për t’i dhënë jetë institucioneve, ai po përdoret për t’i kontrolluar. Në vend që shoqëria të shërohet nga krizat e korrupsionit dhe papunësisë, shohim një luftë të pandërprerë politike për mbijetesë. Çdo kritik shihet si armik, çdo zë kundërshtues si tradhti. Ky nuk është vizion – është frikë e maskuar si forcë.

Kosova nuk ka luksin të jetojë kështu. Nuk mund të mbetet gjithmonë “njeriu mbi majë” që shpreson për një mrekulli. Duhet të ketë liderë që zbresin nga maja dhe ndërtojnë rrugë të qëndrueshme për të gjithë.

Historia është gjykatësi më i rreptë. Dhe gjykimi i saj nuk do të matet me sa gjatë u mbajt pushteti, por me atë që u ndërtua – ose u shkatërrua – ndërkohë që pushteti mbahej.

Shkrimet në këtë rubrikë nuk shprehin qëndrimet e gazetës "Kosova Sot Online".