Do të hamendeni nga galaktika e sapozbuluar, më e madhja e gjetur ndonjëherë
Astronomët sapo kanë hasur në një galaktikë absolutisht gjigante.
E fshehur rreth 3 miliardë vite dritë larg, Alcyoneus është një radiogalaktikë gjigante që arrin 5 megaparseks në hapësirë. Kjo është 16.3 milionë vite dritë e gjatë dhe përbën strukturën më të madhe të njohur me origjinë galaktike.
Zbulimi nxjerr në pah njohurinë tonë të mangët rreth këtyre kolosëve dhe rreth asaj se çfarë e shtyn rritjen e tyre të pabesueshme. Megjithatë, mund të ofrojë një rrugë për të kuptuar më mirë, jo vetëm radiogalaktikat gjigante, por edhe mediumin ndërgalaktikor që lëviz në zbrazëtirat e hapësirës.
Radiogalaktikat gjigante janë një tjetër mister në një Univers plot mistere. Ato përbëhen nga një galaktikë pritëse (që është grupi i yjeve që rrotullohen rreth një bërthame galaktike që përmban një vrimë të zezë supermasive), si dhe ‘avionë’ kolosalë dhe lobe që shpërthejnë nga qendra galaktike.
Këta avionë dhe lobe, duke ndërvepruar me mjedisin ndërgalaktikor, veprojnë si një sinkrotron për të përshpejtuar elektronet që prodhojnë emetim radio.
Jemi shumë të sigurt se e dimë se çfarë i prodhon avionët: një vrimë e zezë supermasive aktive në qendrën galaktike. Ne i referohemi një vrime të zezë si ‘aktive’ kur ajo thith (ose ‘akreton’) material nga një disk gjigant materiali rreth saj.
Jo i gjithë materiali në diskun e grumbullimit që rrotullohet në një vrimë të zezë aktive përfundon në mënyrë të pashmangshme përtej horizontit të ngjarjeve. Një pjesë e vogël e tij derdhet disi nga zona e brendshme e diskut të grumbullimit në polet, ku shpërthehet në hapësirë në formën e avionëve të plazmës jonizuese, me shpejtësi – një përqindje të konsiderueshme të shpejtësisë së dritës.
Këta avionë mund të udhëtojnë në distanca të mëdha përpara se të përhapen në lobe gjigante që emetojnë radio.
Ky proces është mjaft normal. Edhe Rruga e Qumështit ka lobe radio. Ajo që nuk është plotësisht e qartë mbetet arsyeja pse, në disa galaktika, ato rriten në përmasa absolutisht gjigante, në shkallë megaparsek. Këto quhen radiogalaktika gjigante dhe shembujt më ekstremë mund të jenë çelësi për të kuptuar se çfarë e shtyn rritjen e tyre. “Nëse ekzistojnë karakteristika të galaktikës strehuese që janë një shkak i rëndësishëm për rritjen e radiogalaktikave gjigante, atëherë pritësit e radiogalaktikave gjigante më të mëdha ka të ngjarë t’i zotërojnë ato,” shpjegojnë studiuesit, të udhëhequr nga astronomi Martijn Oei i Observatorit Leiden në Holandë. në letrën e tyre paraprintuese, e cila është pranuar për botim në Astronomy & Astrophysics.
“Në mënyrë të ngjashme, nëse ekzistojnë mjedise të veçanta në shkallë të gjerë që janë shumë të favorshme për rritjen e radiogalaktikave gjigante, atëherë radiogalaktikat gjidante më të mëdha ka të ngjarë të banojnë në to.”
(Kosova Sot Online)
