Roman dashurie: Triumfi i dashurisë (90)

Pasi që me mund të madh u përqendrua te pyetja, dha një përgjigje të përgjithshme, por sikur ta pyeste ndokush se çka kishte thënë, nuk do të dinte të tregonte. Si duket përgjigjja e tij qe e mangët, meqë u kyç edhe Moshe duke e plotësuar atë. Pasi kaluan disa minuta, Kujtimi filloi që të përqendrohej më shumë në pyetjet e gazetarëve."Ani çka që po i përngjaka babait? Me gjasë është një rastësi", filloi të mendonte ai, duke u munduar që të mos e shikonte më njeriun misterioz. Pa se as ai nuk ishte duke e shikuar më. Por, tanimë pyetjet kryesore dukej se ishin bërë, kështu që pasuan disa pyetje dytësore, rreth asaj se a shpresonin ta merrnin Nobelin për këtë zbulim, se si kishin reaguar qarqet shkencore ndaj zbulimit, etj. Kur u duk se konferenca ishte duke marrë fund, në radhët e pasme të gazetarëve sesi u krijua një tollovi. Dikush donte që të kalonte më përpara, me gjasë për ta bërë ndonjë pyetje. Panë se ishte një femër, me gjasë ndonjë gazetare. Moshe reagoi i pari. - Bëhuni xhentëlmenë, le t'ia lëshojmë rrugën zonjës, a zonjushës, që të afrohet. Gazetarët kështu edhe bënë. Gruaja filloi që të afrohej, duke ecur kokulur, me gjasë për të mos marrë në thua në këmbët e shumta të kamerave, apo në kabllot e mikrofonave. Edhe pse nuk ia shihte fytyrën, Kujtimit i dukej e njohur ecja e asaj femre. "Joooo, nuk është e mundur", tha ai vetë me vete, pasi që kuptoi se ajo femër nuk ishte gazetare, por ishte vetë dr Valentina. "Athua çka dreqi dëshiron ajo këtu"?

Lexoni edhe:

Roman dashurie: Triumfi i dashurisë (89)

Pasi doli në rend të parë, Valentina ngriti kokën. Kujtimi pa se ajo sa nuk vlonte nga zemërimi. Sytë e saj ishin të skuqur, sikur në atë ëndrrën e frikshme të Kujtimit. Të tjerët nuk e kishin të qartë se çka ishte duke ndodhur. - Ti që ma shkatërrove jetën. A po kënaqesh, po? Je bërë alamet shkencëtari, apo jo? Valentina iu drejtua Kujtimit duke folur me zë të lartë, por ky mbeti pa fjalë. Të gjithë kuptuan se qëllimi i saj nuk ishte që të bënte pyetje në lidhje me konferencën për shtyp, prandaj nuk vonoi shumë e filluan të lëviznin pjesëtarët e sigurimit, duke u drejtuar kah ajo. Në atë moment ajo nxori dorën nga xhepi i mantelit të gjatë të shiut, të cilin e kishte veshur. - Ti të kënaqesh e të shesësh mend këtu, e jeta ime të shkatërrohet - kurrë jo! Disa sekonda para se të dëgjoheshin të shtënat, u dëgjuan disa bërtitje të të pranishmëve, të gazetareve sidomos, të cilat e kishin parë revolen në dorën e Valentinës. Kujtimi hetoi sesi plumbi e shpoi nën brinjët e djathtë, por në ato momente Moshe i doli përpara. Nuk mund të shihte gjë, por mund të dëgjonte sesi Valentina shtiu edhe tri-katër herë para se të kapej nga punëtorët e sigurimit. Pasi që u ndalën të shtënat, pa se Moshe ishte goditur në gjoks. Shkëlqimi i syve të tij vinte duke u shuar. Por, çuditërisht, ai buzëqeshte. - Profesor!?... Profesor?! Nuk dinte çka të thoshte tjetër. Plagën e vet nuk e hetonte aspak edhe pse pa që këmisha e kaltër i ishte njollosur me të kuqe. Ndjente një fajësi të madhe për atë që i kishte ndodhur profesorit. Shikoi në të majtë dhe të djathtë, por pa se të gjithë kishin ikur, apo ishin duke ikur si të pakrye. - Kujtim... - Profesor... pse?! Profesor... - Kush është kjo... Kujtim? Ndonjë... paciente? - Paciente?!... Po... paciente... Profesor, a je mirë? Profesori nuk u përgjigj, por shikimi i tij tregonte se ai nuk ndihej dhe nuk ishte aspak mirë.  

(Kosova Sot Online)