Roman dashurie: Batica e dashurisë (10)

  • E.K /
  • 12 April 2022 - 15:51
Roman dashurie: Batica e dashurisë (10)

"Motra ime e vogël", tha Miller ashtu I përgjumur. "Më duhej t'ia them fjalëkalimi në bankë". Më pas, ai qeshi, duke treguar paksa dhëmbët. Shprehja e tij e relaksuar kishte hequr një barrë nga gjoksi im. Ai me siguri se nuk do të rri pezull kur të kemi arritur në Havai, së paku sa të paguhet kaq. Një më poshtë, një mendim. Një imazh i Cooper-it mu sjell nëpër mendje. Edhe një tjetër. Zot, një vetëbesim-. "Kujdes, Wills, mendimet e tepërta janë të rrezikshme" më tha dikush disa metra larg meje. Në atë zë të butë që tingëlloi si një dashuri seksi fëmijësh me një theks britanik, jugor. Morra frymë thellë derisa secili muskul në trup tim ishte shtrënguar.

Tregimi për djallin me sy të kaltër. Truproja im i ri i alarmuar dhe u ul në karrigen e tij, por unë ia preka krahun, duke lëvizur kokën shpejtë. "Ai është . . . me neve" unë pëshpërita duke shikuar nga anash për të pasur një shikim më të mirë te Cooper. Duke qëndruar disa metra larg, me një çantë të zezë të madhe të vendosur në kraharor, ai dukej plot vetëbesim dhe i relaksuar, në një bluzë me ngjyrë të zezë që kishte theksuar fort trupin e tij të gjatë de mirë të formuar në xhinset e bukura. Dhe, ai po qeshte-që ishte një buzëqeshje që të ndalte rrahjen e zemrës. Isha në mendime ta puthja aq shumë, t'ia puthja ato buzë aq gjatë. Ta shijoja këtë apo të duroja dhe t'i kthehesha realitetit. Po shtrëngoja gishtërinjtë e mi derisa po shtrëngoja dhe këmishën time. Jo, jo, jo-nuk duhej të hiqja qafe asgjë, përpos shprehive të mija.

Vetëm më duhej ta përfundoja punën dhe t'i qasem jetës sime. Mund ta përmirësoj kaosin dhe të mos dështoj përsëri. Cooper kishte pritur të kalonte një çift i zhurmshëm e më pas mu ofrua më pranë, e ai ishte krejt pranë ulëses time. Ia rrita sytë. "Mund të tentosh të mos jesh kaq idiot" i thashë. Ai e solli gjuhën nëpër dhëmbë dhe ndjeva diçka të mprehtë në gjoksin tim, midis brinjëve. Zot, pse gjithë bukuroshët janë kaq idiotë? "Pse? Më duket se ti më pëlqen kur je kaq e frustruar" mu përgjigj Cooper. Ai e vendosi dorën prapa karriges time, ndërsa që kur më preku krahun i thashë. "Ti je më pak njerëzor, shumë më shumë . . .". Zëri i tij u zbeh, derisa nuk kishte fjalët e durua për të thënë. Pikërisht tani, kisha nevojë që ai të fliste diçka. Dëshiroja të di se çfarë me të vërtetë mendonte për mua. "Jam shumë më çfarë"? E ktheu kokën nga anash. Pranë meje, Miller po dremiste, por nuk tha gjë. Së paku, Cooper u ofrua dhe në vesh më pëshpëriti, "Bukuroshe". Kam ditur të gënjej, të aktroj, por fjala e tij më bëri që nga koka e deri te thembrat të digjesha e tëra. Ai është kaq idiot. Ai është trajneri yt. Ngadalëso pak ta hajë dreqi para se të futesh në telashe përsëri. Kështu vendosa të përqendrohem në gjërat negative që I tha. "Më vjen mirë ta di se nuk jam aq njerëzore" i thashë me zë të akullt. (vijon)

(Kosova Sot Online)