Shumë fëmijë grinden për pasuritë e prindërve, por askush nuk kujdeset për ta
Ka shumë, po shumë fëmijë që luftojnë për të marrë trashëgiminë e prindërve të tyre. Ka pak, po shumë pak fëmijë që luftojnë për t’u kujdesur dhe për t’i mbajtur ata kur janë të moshuar apo me aftësi të kufizuara. “Mungesa e nderimit ndaj moshave të thyera, po shkatërron shtëpinë ku duhet të flejë mbrëmja”, thotë Alphonse Karr.
Një citat që tregon dhe përmbledh kuptimin e vërtetë të temës së këtij artikulli, që është pikërisht gjendja e të moshuarve. Fraza e përdorur risjell në vëmendje nevojën që i referohet respektit ndryshe nga nderimi, dhe shpesh, referuar interesave fasadë në kohët që jetojmë.
Sa herë shohim sjellje që nuk fillojnë nga zemra, dhe kjo shpërfaq ekskluzivisht avantazhet materiale? Sa grindje, argumente për vezën e folesë që një prind i moshuar ndoshta ka grumbulluar me vështirësi, duke mos u kujdesur për mirëqenien dhe gjendjen e personit? Jetojmë në kohët kur shoqëria ka harruar plotësisht kuptimin e foljes nderim. Qëllimet ndjekin njëri-tjetrin dhe i referohen idhujve, mes të cilëve, paratë, të cilat janë shndërruar në simbol të gjithçkaje, personale dhe shoqërore.
Erri De Luca, në thjeshtësinë e tij thelbësore, përshkruan një plak që hapi në mëngjes një libër, dhe e la ashtu. E mbylli atë në muzg, pasi lexoi, ndoshta, një radhë të vetme. Kur u pyet përse e bëri këtë, ai u përgjigj se ky ishte një libër lutjesh, por që tashmë e kishte humbur kuptimin dhe aftësinë për t’u lutur, prandaj sipas tij, të paktën këtë tanimë duhej ta bënte era.
Megjithatë, një nga librat më të vjetër që njerëzimi ka pasur në duart e tyre, na kujton, si një paralajmërim dhe një parim, të nderojmë prindërit tanë, diçka që nuk duhet përsëritur si një poezi e mësuar në kujtesë, por të përpiqeni ta praktikojmë. Sepse, folja nderim është ndryshe nga dashuria dhe, natyrisht, nga frika. Në fakt, mund të duash, por jo respektosh një person, dhe mund të frikësohemi, si në rastin e humbjes ndoshta të lakmisë për pasuri, pa e ditur vlerën e vërtetë të termit dashuri. Ja sepse në ato pllaka guri folja rri më së miri qëndrimi që duhet mbajtur në përballje ndaj një prindi për ta nderuar.
Nga ana tjetër, nuk është vetëm Bibla që na kujton. Para ardhjes së këtij moderniteti plastik, pleqëria konsiderohej një vlerë. Diçka që përmbante jo vetëm një pasuri të mençurisë, por përfaqësonte një histori, të jetueshme që nga origjina e saj, një ditar për t’u dëgjuar, e për të kaluar tek nipërit e mbesat dhe brezat e ardhshëm. Pastaj, mosha e vjetër nuk do të thotë vetëm këtë, siç shpesh paralajmëronte Rita Levi Montalcini, duke sjellë shembujt e figurave të mëdha, të tilla si Michelangelo, i cili bëri atë çudi që është sot kupola e Bazilikës së Shën Pjetrit në vitet e fundit të jetës së tij, ose Bertrand Russel, i cili u bë eseist i madh, filozof dhe pararendës i lëvizjes pacifiste vetëm në vitet e fundit të jetës së tij, pasi kaloi një karrierë mes numrash si matematicien. Kjo është arsyeja pse dedikimi me përkushtim për një prind të moshuar, nuk ka vetëm një karakter etik apo moral, për të cilin është i rëndësishëm në vetvete, por edhe një pasuria e dhënë nga njohuria dhe mençuria e tij.
Ndërgjegjësimi se ky brez na ka çuar në një nivel të mirëqenies, duhet të na nxisë për të mos nxitur me nxitim një klikim në një tastierë kompjuteri, por duke ndërtuar me durim dhe përulësi atë shtëpi që ka lejuar studimin, kohën e lirë dhe cilësinë e jetës që kanë ëndërruar që në rini. Duke i hedhur poshtë këtë sjellje, duke mos qëndruar me ta, duke i bërë të ndjejnë një vështirësi, një pengesë, duke i parkuar në disa struktura që kanë të bëjnë vetëm me administrimin e pjesës ekonomike, është ekuivalente me mosnjohjen e një historie që është pjesë e çdo familjeje.
E dimë që mirënjohja nuk është diçka shumë e çmuar në epokën e bitcoins, por kjo nuk na përjashton nga të bërit llogari me dinjitetin tonë si qenie njerëzore.
(Kosova Sot Online)
