Enveri ne rolin e Migjenit, film që ende jeton zëshëm

Nga Ilir Muharremi, kritik i artit

Mendja dhe emocionet e njeriut rrëmbehen nga arti veçanërisht nga aktrimi i brendshëm, emocione të thella, diksion të plotë e të fuqishëm. Rolin e  Migjenit interpretonte aktori Enver Petrovci e kam parë si fëmijë, edhe sot rrjedhshëm më shfaqën ato mimika brendësie plotë jetë e dëlirë të sekretit të personazhit që e jetësoi Enveri. Nuk e kapi hijen por fantazmën e Migjenit, ajo fantazmë valëvitej në fluturim dhe ndërgjegja e Enverit bëri përmbledhje emocionale nga vetja.

 Petrovci luan vetë Millosh Gjergj Nikollën (Migjenin) në filmin televiziv Migjeni (regji: Ismail Ymeri, 1990).   Migjeni si personazh letrar është “poet i mjerimit”  figura e tij poetike karakterizohet nga dëshpërimi, realizmi kritik dhe brenga sociale cilësi që filmi përpiqet t’i pasqyrojë në portretin biografik.Petrovci vinte nga tradita e teatrit të madh (Shakespeare etj.), dhe në portretizimin e Migjenit ky bagazh duket në kontrollin e brendshëm të emocioneve ai zgjedh shpesh një interpretim të brendshëm, me intensitet që ngrihet në kulme në skena dialoguese ose monologje poetike. Kjo qasje i shërben mirë një personazhi si Migjeni, i cili është përbrenda i trazuar, shpesh më shumë me ngarkesë psikologjike sesa me ekzagjerime teatrale. 
Petrovci në film tregon një zë të fuqishëm, të kontrolluar dhe me diapazon dinamik. Në rolin e Migjenit ai përdor varietet të intensitetit vokal: momentet e qetësisë, të ulëta e intime, zëvendësohen me shpërthime të shkurtra emocionale kur poeti kapet nga revolta apo sarkazma sociale  kjo përputhet me tonin e poezisë së Migjenit.

Migjeni është “poet i mjerimit”  i prekur nga varfëria, padrejtësia dhe brenga ekzistenciale. Petrovci në ekran artikulon dy shtresa të emocioneve: dhimbje e brendshme,  shikim të ngurtë, gjeste të kursyera, pauza të sakta që lënë të kuptohet vuajtja pa e teatralizuar dhe revoltë e ironizëm social ,  shpërthim i kontrolluar, zëri ngrihet, ritmi i të folurit bëhet më i ngjeshur, dhe mimika shkon drejt ashpërsisë kur Migjeni kritikonte hipokrizinë shoqërore. Këto dy gjendje bashkë bëjnë portretin e një njeriu të copëtuar mes dhembjes dhe nevojës për ta thënë të vërtetën.

Për një poet gjigant , Petrovci zgjedh realizmin , ai nuk e ngritë në shkallën e gjeniut absolut, por tregon të metat, kontradiktat dhe dhimbjet e tij. Kjo qasje i bën skenat poetike më të prekshme, sepse audienca sheh një njeri të dorëzuar dhe të zemëruar në të njëjtën kohë pikërisht kontrasti që Migjeni i krijonte në vepër. Në rolin e Migjenit, Enver Petrovci përdor një vokalitet të fuqishëm dhe kontroll emocional për të ndërtuar portretin e një poeti të dhimbshëm dhe kritik. Ai zgjedh intensitet të brendshëm dhe shpërthime të sakta dramatike  një zgjidhje që i shkon për shtat subjektit Migjeni (poet i mjerimit dhe i revoltës sociale).

(Kosova Sot Online)