Ngjarje e vërtetë: Si e ngjalla epshin e vjetër, për ta shpëtuar martesën (2)
Dhe, provova sërish. Ai nuk e vërejti fare kombinezonin e natës, por nëse blej brekë seksi apo ndonjë parfum të ri? Pastaj darkojmë me qirinj, muzikë... Iu përvesha punës. Futa dorën te fondi im për ditë të zeza dhe bleva brekë me të vërtetë të nxehta (kushtonin një dreq e gjysmë. Me ato para do të mund t'i blija perdet e reja për kuzhinë!). Disi më vinte turp nga vetvetja, në çfarë derexheje kam rënë. Duke u kthyer në shtëpi, u ndala në lulishte dhe bleva trëndafila të kuq. Le të jetë gjithçka e kuqe. E kuqja është ngjyra e dashurisë, apo jo? Darka e shijshme, qirinjtë dhe lulet, por ajo më e rëndësishmja dhe më e shtrenjta nuk dukej. Ajo do të ishte befasi. Ishte e vërtetë se në disa revista kisha parë manekine me aso rrobash të brendshme edhe në kuzhinë, por unë nuk mund të gatuaj dhe ta shtroj sofrën e veshur vetëm me brekë dhe me sutjena. Përpos kësaj, duhej ushqyer edhe fëmijën, duhej vënë në shtrat. - Ah, çfarë dite! Jam i uritur si ujk. Diçka e mirë po zihet, po e hetoj nga aroma. A mund të hamë menjëherë ?, më tha Ditmiri sapo hyri në derë. Kjo nuk përputhej me skenarin tim. - Merr ha pak diçka, prishe njëherë!
Tani po e ushqej vajzën, e ne më pas, në qetësi, do të hamë shtruar. - Paj, mbasi po e ushqen vajzën, më ushqe edhe mua. Vdiqa nga uria! - Asaj i është bërë ushqimi gati, neve ende jo. - E, për ne do të ketë diçka tjetër, a? Mirë, mirë, do ta marr pak djathë dhe sallam. A ka qepë të reja? Tanimë shihja sesi darka ime romantike ishte duke shkuar në drejtim të gabuar. Jo vetëm për shkak të qepës. Pasi që hëngri si lopa, u ul para TV-së. Unë ende isha duke punuar në kuzhinë dhe, kur nga kolltuku dëgjova gërhitjen e tij, u dëshpërova, por megjithatë nuk u dorëzova. E ngushëlloja veten duke thënë se më mirë ishte që fjeti, meqë nuk do të më pengonte që ta përgatisja befasinë. E, kur përfundimisht çdo gjë ishte gati, shkova në dhomë dhe u ndërrova. Isha krejtësisht cullak, kur nga dhoma fqinje dëgjova bërtitjen e vajzës: - Maaaaamiii, maami, hajde. Lepurushit i ka rënë veshi! Ku e gjeti tani, se? E mallkova atë lepurush të dreqit, si dhe momentin kur e kisha blerë. Por, e dija se vajza ime nuk mund të merrte frymë pa të. Një rast na ishte dashur që të ktheheshim në shtëpi, pasi që kishim bërë dhjetë kilometra, meqë kishim parë se e kishim harruar atë dreq lepurushi, e pa të, as që mund të flitej të bënim pushime. Tani, ja, lepurushi kishte pësuar aksident dhe paska mbetur pa vesh. Ishte çudi si nuk i kishin rënë të dy veshët deri tani, meqë vajza e tërhiqte zvarrë për veshësh me vite të tëra. Nuk mund të shkoja te vajza ashtu lakuriqe. Këtë e bëri Ditmiri, të cilit piskatja ia kishte nxjerrë gjumin. Fërkonte sytë, vrapoi për në dhomën e gjumit dhe, ashtu i përgjumur, mori në thua në shtrojën e tavolinës. E rrëzoi vazon me lule. Kjo donte të thoshte se i tërë mundi im rreth rregullimit mirë të tavolinës, kishte shkuar huq. Më pas m'u desh të mbështillja diçka rreth belit, për të shpëtuar atë që mund të shpëtohej. Derisa ia jepja lepurushit ndihmën e parë, nga kuzhina u dëgjua zëri i inatosur i Ditmirit: - Çka dreqin po bënte vazoja në tavolinë, bre? - Vazoja aty e ka vendin, nuk ka faj ajo që ti e rrëzon - nuk munda të mos përgjigjesha. - Po, de! Aty e ka vendin! Në mes të gjithë atyre pjatave dhe gjërave të çuditshme. Njëmend, pse i ke qitur të gjitha këto gjëra në tavolinë? - nuk mund të kthjellej ai. - Unë thjesht e kam shtruar darkën, një darkë të mirë, e ti... ti i prishe të gjitha - i thashë me zemërim.
- Çka prisha, more? Vrapova të shkoja te vajza. Sikur ti të kishe shkuar më parë, asgjë nga kjo nuk do të ndodhte... - Nuk mundja, sepse… - këtu më ngelën fjalët në fyt. E shtrëngova edhe më shumë atë që kisha veshur dhe fillova me zemërim t'i hiqja gjërat nga tavolina. - A do të hamë ne sonte darkë? - Ditmiri u mundua që ta qetësonte situatën. - Ha, nëse të hahet. Unë nuk do të ha. Supën e ke në frigorifer, e ke edhe diçka në furrë. Unë shkova të fle - thashë me zemërim. E dëshpëruar u hodha në shtrat. Mezi i mbaja lotët. U mundova që të flija sa më parë. Nesër, për mëngjes, askush nuk e përmendi fatkeqësinë e mbrëmshme, por asnjëri nga ne nuk u mundua që të demonstronte mirësjellje. - Ka mbetur darka e mbrëmshme. Atë do ta hamë sot për drekë. Nëse vjen para meje, ngrohe dhe ha. - Pse, a do të shkosh ti diku pas punës, a? - Po, i kam disa obligime - u përgjigja shkurt, pa asnjë dëshirë që ta zgjasja bisedën. Në punë mundohesha që të isha sa më e qetë dhe energjike. Disa arrita t'i mashtroja, por Sanija e pati të qartë se ai aktivitet i papritur ishte vetëm shenjë e nervozizmit. (vijon)
(Kosova Sot Online)
