Roman dashurie: Lulet e djegura (24)

"Më vjen mirë që të shikoj përsëri Zonja Coleman" e tha me qetësi, derisa kishte kafshuar disa shparguj. "Atëherë, me çfarë po merresh së fundmi? Nuk ju kemi parë në disa vitet e fundit", vazhdoi Zonja Coleman, duke shikuar djalin e vet derisa ajo po i bënte këto pyetje në vend të tij. Në asnjë mënyrë nuk ia varte veshin. Nëna e saj po mundohej diçka. "Epo, kam marrë leje për nivelin në biznes te…" ajo vazhdoi, por menjëherë ishte ndërprerë nga e ëma e saj. "Ajo po merret me shumë gjëra për momentin, e di, duke i shkuar opsionet dhe mundësitë e saj. Unë mendoj, megjithëse, pothuajse ka përfunduar me këtë dhe po vendos për të bërë diçka të shkëlqyeshme, ndoshta të jetë edhe një grua e plotë apo diçka.

Kam shikuar dhe jam interesuar përmes disa lidhjeve të mija t'i ndihmoj të ketë një karrierë të fortë, kështu që larg nga sytë. A nuk është ashtu Clarke"? Zonja Bennett i ishte kthyer vajzës së saj me sytë e ngrysur dhe me një buzëqeshje të madhe të rreme. Clarke u struk dhe kishte kërkuar ta gjente Vince për t'i ndihmuar. Në asnjë mënyrë nuk mund të rrinte aty pas kësaj. Vince ia kishte hedhur shikimin pjatës që ishte plot. Pra, tha ajo, duke iu drejtuar, dhe filloi të hante paksa, duke marrë pak gotë verë midis kafshatave derisa e kishte konsumuar pothuajse gjysmën e ushqimit. "Epo", filloi Vince, duke e pastruar fytin.

Lexoni edhe:

Roman dashurie: Lulet e djegura (23)

"Ju falënderoj për ftesën, por nëse mund të na falni, kam punë herët në mëngjes dhe më duhet të shkoj. Përsëri, ushqimi ishte fantastik". Vince u ngrit në këmbë derisa kishte shtyrë karrigen si dhe kishte tërhequr karrigen e Clarke. Ata po ecnin ngadalë drejt derës derisa njeriu që ishte përballë derës ua kishte hapur atë, duke e ditur se kishte dhjetëra sy që po i shikonin pas shpine. KAPITULLI 13 Derisa kishin dalë jashtë deri te vetura, Clarke lëshoi frymën derisa nuk e kishte ditur se e kishte mbajtur dukej thuajse nuk kishte marrë frymëmarrje të mirë brenda shtëpi. Vince ende po ia mbante dorën, duke tentuar që ajo të ndihej rehat në secilën mënyrë që mundej. Ishte ofruar te vetura dhe ballin e kishte mbajtur me dorë. Vetëm po merrte frymë. Nuk ishte si dikush që mund të qante, kurrë nuk kishte qenë.

Në fakt, vetëm e ëma e saj ia dilte t'ia nxirrte lotin. Me forcë i kishte mbajtur lotët dhe ishte kthyer në anën tjetër. "E di se je e zemëruar, por mendoj se duhet të shkojmë prej këtu" i sugjeroi Vince, duke e shikuar me pikëllim. Ajo nuk dëshironte dikush ta shikonte me keqardhje. Ajo pranoi, duke e ditur se ai kishte të drejtë. Gjëja e fundit që kishte dashur ishte që nëna apo dikush tjetër aty ta shikonte në atë gjendje. Ai ia hapi derën para se edhe ai të futej në veturë. "Mos u ndje keq për mua", i tha ajo duke qeshur me neveri. "Unë nuk e dua këtë". "Në rregull", u pajtua Vince. Derisa ai kishte lëshuar radion dhe ishte lëshuar poshtë rrugës filluan të flasin. "Pra, a dëshiron vetëm që të dërgoj në shtëpi", e pyeti ai. Clarke e shikoi atë derisa ish

(Kosova Sot Online)