Psycho I dhe Psycho II romane për Halloween
Dy romane — Psycho I dhe Psycho II — të Ilir Muharremit janë dy kapituj të një zbulimi të errët të psikes njerëzore, të shkruara për t’u lexuar natën e Halloween. Në qendër qëndron një burrë i thyer, ish-boksier i dështuar e i përçarë nga bixhozi; jeta e tij shkatërrohet, gruaja largohet me fëmijët dhe ai zhytet në pijet e errëta të barit. Nga thyerja lind një person tjetër: i ftohtë, manipulator dhe i gatshëm të përkëdhelë me fjalë për të maskuar dhimbjen — ndërkohë që brenda ka lindur një uri për kontrolle më të errëta.
Në Psycho I ndjekim rrëfimin ngacmues të kryepersonazhit në bar: takime me një kamarierë që i beson, rrëfime të fëmijërisë ku dalin akte të dhunshme ndaj kafshëve, imitime ndjeshmërie që fshehin mungesën e empatisë — dhe më pas akti i parë i tmerrit: vrasja, euforia dhe një përshkrim i ftohtë i akteve që pasojnë. Monologu i tij për mishin njerëzor është i tmerrshëm dhe i qëllimshëm: një zë që racionalizon e kanibalizon çdo moral.
Psycho II vazhdon rrjedhën: çrregullimet e të kaluarës shndërrohen në mani. Personazhi humbet kufijtë me realitetin; marrëdhëniet prishen, besimi shndërrohet në dyshim dhe dhuna përshkruan trazimin ekstrem. Autori prek tema të traumës, manipulimit, komplekseve psikologjike dhe përballjes me vetveten — në gjuhë të drejtpërdrejtë dhe pa kompromis. Kjo seri synon lexues të rritur: lexues që kërkojnë horror psikologjik, jo thjesht ngjarje të përsëritura, por një studim i errët i shpirtit njerëzor.
Natën e Halloween-it, bari ishte një trup që merrte frymë me një ritëm të ngadaltë: drita të zbehta, qesjet e veshjeve si hije që lëviznin, dhe një muzikalitet mallëngjyes i qeshjes së fëmijëve që, nga larg, tingëllonte si valë që përplasen në shkëmb. Ai rrinte në banak si gjithmonë — një kryq i vogël plastike midis kujtimeve dhe alkoolit. Kamariereja, me fytyrën e saj të rëndomtë, dëgjonte me sy të mëdhenj. Ai fliste ngadalë; zëri i tij ishte si një çelës që hapte dyer të zëna.
«Unë isha Mike Tyson», tha ai, por zëri i tij ishte më shumë një shaka pa mizëri: një identitet i vjedhur për t’i dhënë jetës së rrënuar një kontur. Bixhozi kishte prekur gjithçka; paratë, familja, emri. Gruaja kishte ikur. Fëmijët me të. Në atë boshllëk ai kishte futur një tjetër zakonet: të fliste me njerëz që nuk e dinin se po luanin me zjarr.
Ai rrëfeu fëmijërinë — ajo pjerrësi e hershme ku torturimi i kafshëve nuk qe thjesht një rebelim, por një eksperiencë që e mësonte të mos ndjente. «Që atëherë», tha ai, «unë e kuptova se frika mund të kultivohet». Kamariereja u varros në fjalët e tij; ai dinte si t’i jepte atyre një përbërje të sigurt: mjegull, ngrohtësi që bëhej e ftohtë, dhe një siguri të rreme që era e natës shkepte.
Takimi me të huajin e improvizuar ndryshoi gjithçka. Ata erdhën në banesën e tij nën një pretekst bisedash, por në fund u ndez një katastrofë e planifikuar — ai nxori armën si një reagim ndaj një zhgënjimi të brendshëm, për të vrarë ose për të mbijetuar? Ai u dorëzua në atë akt dhe, kur gjaku u zbërthye, fitorja nuk erdhi; erdhi zhurma e një mendjeje që fillonte t’i interpretonte veprimet si nevojë, jo si krim.
Në orët që pasuan, ai e pyeti veten si një filozof i pagdhendshëm: «A jam kriminel? Apo thjesht një qenie që lufton për ekzistencë?» Përgjigja e tij — e dhënë me zë të ulët, me një buzëqeshje të ftohtë — ishte e qartë vetëm për të: kafshët sulmojnë, njerëzit ushqehen, dhe kur ke marrë një herë shijen e asaj që të kënaq, vështirë ta harrosh.
Fragmenti mbyllet me një pamje të thjeshtë: një frigorifer i hapur; copa të mbuluara me peshqirë; shenja të një nisme që merrte formë. Nuk ka nevojë për përshkrime grafike në detaje; frika shpesh më e fortë kur çfarë nuk thuhet mbetet e paprekur — dhe imagjinata plotëson boshllëkun.
“A jam kriminel? Natyrisht se jo, vetëm luftova për ekzistencë, të ushqehem. Luanët sulmojnë në tufë, po ashtu edhe ujqit. Kur ngopen shtrihen dhe pushojnë. Por, unë do ngopem me mish njeriu që është shumë i shijshëm, ngjanë më tepër me mishin e peshkut dhe të derrit. Kombinim i përkryer. Më i shijshëm bëhet kur i shtohet kripë, piper dhe hudhër. Pak edhe pikant, tamam i fitohet shija e mrekullueshme. Mishi i njeriut është shumë i këndshëm, ngjanë edhe me atë të viçit por, jo, nëse viçi është i njomë, mishi i tij është më i shijshëm se i lopës. Ka shijen e veçantë ky mish. Është i butë, shumë i butë si i derrit ose i dhisë. Shumë e preferoj pjesën e muskujve, kofshën ose pulpën e këmbës këto janë më të preferuat e mia. Ta copëtoj më parë, t’i mbështjell mirë copat dhe t’i fus në frigorifer…” Fragment nga romani Psycho I i Ilir Muharremit.
(Kosova Sot Online)
