Gazetari nga Beogradi vë në pah lidhjet e Vuçiqit me Patriarkun e Serbisë: Edhe KOS e bekoi vjedhjen e zgjedhjeve

Asnjë vend demokratik nuk e uroi Aleksandër Vuçiqin dhe përparimtarët e tij për fitoren në zgjedhje. Në vend të urimeve, nga të gjitha anët vijnë vetëm kritika, fjalë të ashpra, tronditje dhe zemërim për vjedhjen e dukshme zgjedhore të drejtuar nga partia në pushtet. Vëzhguesit e huaj përmendën një sërë parregullsish, blerjen e votave, migrimin e votuesve nga pjesë të tjera të Serbisë dhe Republika Srpska, frikësimin dhe presionin ndaj votuesve, abuzimin e burimeve shtetërore në fushatën zgjedhore, presionin ndaj mediave, mosrespektimin e të drejtave themelore të njeriut, si si dhe të drejtën e shprehjes së lirë.

Kështu fillon teksti autorial i Tomislav Markoviqit, gazetar nga Beogradi.

Sipas ti, nuk është për tu habitur mbështetja e hapur e Kishës Ortodokse Serbge për Vuçiqin.  “Zot e bekoftë vjedhjen e zgjedhjeve. Përveç regjimeve jodemokratike nga e gjithë bota, një institucion vendas jodemokratik – Kisha Ortodokse Serbe – e uroi Vuçiqin për vjedhjen e zgjedhjeve. Kryeprifti, Patriarku Porfirije, nuk u deklarua, i la kënaqësinë e përcjelljes së mesazheve festive presidentit të dashur tek peshkopët vartës. Në veprimtarinë e urimit u dallua veçanërisht peshkopi i Baçkës, Irinej Bulović, i cili i dërgoi Vuçiqit një letër gati plot dashuri, plot fjalë të buta dhe ndjenja të ngrohta. Shkëlqesia e tij iu drejtua presidentit me ton miqësor – “mik i dashur”, duke i uruar “sukses në misionin e ruajtjes së Serbisë dhe Serbisë në rrethana të vështira””, ka shkruar Markoviq.

Sipas autorit, është e qartë për të gjithë botën se zgjedhjet nuk ishin as të lira e as demokratike, por një rast vjedhjeje, më saktë, banditizmit të paskrupullt dhe uzurpimit të vullnetit të elektoratit.

“Siç tha Stefan Senach, kreu i delegacionit të Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës, “opozitës iu grabit fitorja në Beograd”. Dhe zgjedhjet nuk ishin më të drejta as në pjesët tjera të Serbisë, pavarësisht se kush do të kishte fituar në kushte më të rregullta, vjedhja është vjedhje”, shkruan gazetari serb.

Prandaj, sipas tij nuk është për t’u habitur që urimet e Vuçiqit vijnë ekskluzivisht nga vendet që nuk mund të mburren me zgjedhje të lira dhe kulturë demokratike.

:Deri tani, fitoren e kanë uruar Rusia, Kina, Azerbajxhani, Hungaria dhe Turqia, secila demokraci më shembullore se tjetra. Kur shtete të tilla ju urojnë për fitoren, kjo përkthehet në serbisht: Bravo, mjeshtër! Por ju i vodhët, lavdi për ju! Vuçiq për një kohë të gjatë nuk e ka fshehur dëshirën që Serbia të mos ngjajë me demokracitë evropiane, por me vendet autoritare të lartpërmendura, ndaj është e logjikshme që andej të vijnë urimet”.

Ky është teksti i plotë i tij:  Bekimi i Zotit për hajdutët

Ai i dërgoi peshkopit Baçka “urime të përzemërta Vasilevëve serbë me rastin e triumfit elektoral të opsionit atdhetar”, dhe një urim lutës që Zoti e bekoftë Vuçiqin personalisht dhe personalisht. Ipeshkvi i uroi presidentit “shumë suksese në kryerjen e mëtejshme të detyrës më të përgjegjshme shtetërore që ju është besuar në kohën tonë të sfidave dhe tundimeve të mëdha me të cilat po përballet atdheu ynë dhe populli serb në tërësi”. Peshkopi është i qartë: vetëm SNS është një opsion patriotik, ai që funksionon në interes të Serbisë, të gjithë të tjerët janë tradhtarë, mercenarë të huaj dhe fanatikë, duke përfshirë qindra mijëra besimtarë që votojnë për partitë opozitare.

Tundimet ndaj të cilave është i ekspozuar “populli serb në tërësi” janë ndoshta ligjet antiserbe që i ndalojnë serbët e vendeve fqinje të votojnë në zgjedhjet në Serbi dhe kështu e ndajnë tërë qenien serbe. Prandaj presidenti Vuçiq po punon për të ndërtuar Botën Serbe si një zonë të vetme elektorale në të cilën kushdo i kontrolluar nga progresistët mund të votojë në qendrën e votimit të dikujt tjetër, në mënyrë që të kontribuojë në fitoren e opsionit të atdheut. Bekimi i Zotit që thërret peshkopi mund të përkthehet në serbisht si vijon: Zot, bekoftë vjedhjen e zgjedhjeve!

Sergius kundër paganëve të opozitës

Peshkopit të Baçkës iu bashkua kolegu i tij Sergije, peshkopi i Bihaq-Petrovës. Ai mori rolin e rojtarit të kundërshtarëve të Vuçiqit, duke u shndërruar në një lloj kishtari Dragan J. Vuçiqeviq. Peshkopi u shkarkua nga opozita, e cila ankohet se serbët nga Drina morën pjesë në zgjedhjet në Serbi, sepse është krejtësisht normale që qytetarët e Vlasenicës apo Sokolacit të vendosin për banorët e Beogradit apo Nova Varoshit se si do të jetojnë, dhe kushdo që pretendon të kundërtën është një antiserb, një autoshovinist, një person i parë për të qëlluar.

I pushtuar nga zemërimi i drejtë, Sergije gjëmonte se “udhëheqësit e opozitës në Serbi harrojnë se mijëra vullnetarë serbë, me origjinë nga Lika, Krajina e Bosnjës dhe Hercegovina, lanë punën e tyre në Amerikë dhe shkuan në frontin e Selanikut për t’u bashkuar me radhët e ushtria serbe dhe sjell lirinë”. Nuk di si ta them me butësi, për të mos lënduar ndjenjat e peshkopit të nderuar, por Lufta e Parë Botërore mund të mos jetë shembulli më i mirë për demonstrimin e unitetit gjithëserb. Gjegjësisht, siç e dinë fëmijët e shkollës fillore, në atë luftë serbët nga përtej Drina më së shumti luftuan në anën e Austro-Hungarisë, kundër serbëve dhe popujve të tjerë të Serbisë.

Ipeshkvi Sergije i thotë me vendosmëri opozitës që po lufton kundër Vuçiqit, në vend që të ndjekë shembullin e ndritur të krerëve të kishës dhe të bëjë një lloj marrëveshjeje fitimprurëse me të zotin: “Ne, Serbia, nuk do të dorëzohemi dhe as nuk do t’i mohojmë vetes të drejtat. të siguruara nga marrëdhëniet e veçanta për të cilat luftuam me gjak, sepse duke vepruar kështu do të hiqnim dorë nga mijëra të vdekur gjatë shekullit të 20-të me shpresën për bashkimin e popullit serb”. Po, jo më kot forcat serbe bënë aq shumë krime lufte, spastrim etnik dhe gjenocid në atë kohë, saqë sot aq lehtë do të hiqnin dorë nga e drejta e tyre për të përcaktuar fatin e vëllezërve të tyre në këtë anë të Drinës.

Letra e Sergjiut “contra gentiles”, kundër johebrenjve kundërshtarë, nuk është e keqe, por duhet të pranoj se prisja shumë më tepër prej tij. Në fund të fundit, po flasim për një njeri që tre vjet më parë e shpalli fjalë për fjalë presidentin e Serbisë Krishtin, ndaj thirri nga thellësia e rrëmbimit mistik: “Kryqëzimi i Vuçiqit është ringjallja jonë!” Unë e kuptoj interesin vetjak, simfoninë e shtetit dhe të kishës, gjithçka është e qartë, por peshkopët e Kishës Ortodokse Serbe të paktën mund të pretendojnë se janë besimtarë, të krishterë, njerëz të Zotit. Madje nuk ka pse të jetë bindëse, ata janë të lirë të shtiren, por të paktën mund të ruajnë njëfarë ngjashmërie të ekzistencës së një kishe.

Reforma e urdhërimeve të Zotit

Qarqet liberale vazhdimisht kritikojnë Kishën Ortodokse Serbe se nuk përpiqet as të reformohet dhe të përshtatet me botën moderne. Është mirë të shihet se kjo kritikë arriti në mendjet dhe zemrat e disa anëtarëve të lartë të hierarkisë së kishës, kështu që ata më në fund goditën reformën, duke filluar me urdhërimet e tetë dhe të dhjetë të Zotit, të cilat tani lexojnë “Mos vidhni, nëse nuk është e nevojshme për hir të fitimit të zgjedhjeve”. dmth “Mos dëshironi asgjë që i përket dikujt tjetër, përveç zërit tuaj dhe të drejtës së votës”. Dorë për zemër, reformimi i urdhërimeve të Zotit filloi në vitet nëntëdhjetë, i pari që u godit ishte urdhërimi i gjashtë, i cili në formën e tij të reformuar thoshte: “Mos vrisni, nëse ndërgjegjja juaj nuk është e qetë para kombit tuaj”.

Besoj se peshkopët u treguan të sinqertë kur e uruan Vuçiqin për triumfin elektoral dhe sulmuan kundërshtarët e tij, të cilët i shqetëson grabitja e votave. Unë mendoj se peshkopët janë edhe pak të hutuar nga vetë ekzistenca e zgjedhjeve, sepse ata nuk kanë asgjë të ngjashme në përvojën e tyre personale nga jeta kishtare. Domethënë, besimtarët nuk zgjedhin priftërinj, peshkopë apo patriarkë, as nuk pyesin asgjë se kush do ta udhëheqë kishën. Nuk ka demokraci në kishë, por anëtarët e një grupi të vogël burrash të privilegjuar zgjedhin njëri-tjetrin në postet episkopale dhe më pas zgjedhin patriarkun nga radhët e tyre.

Çdo peshkop ka autoritet absolut në dioqezën e tij, kështu që ai shuguron priftërinj, dhjakë, abat dhe ministra të tjerë me vullnetin e tij. Nëse do të pyeteshin peshkopët, shteti do të kopjonte modelin zgjedhor të kishës, kështu që zyrtarët e lartë të Partisë Përparimtare Serbe do të zgjidhnin njëri-tjetrin për postet më të larta shtetërore, pa asnjë ndikim nga elektorati. Në fund të fundit, pse elektorati duhet të pyesë se kush do ta qeverisë atë?

Kisha kundër qytetarëve Hierarkia e kishës ka qenë pranë autoriteteve shtetërore prej dekadash dhe kisha shërben si një nga shtyllat kryesore ku mbështetet çdo sundimtar. Gjatë sundimit përparimtar, u bë gjithnjë e më e qartë se maja e kishës nuk qëndron në anën e besimtarëve, por se ajo është vënë në shërbim të atyre që shfrytëzojnë, abuzojnë, grabitin, poshtërojnë dhe mohojnë besimtarët. të drejtat e tyre themelore të njeriut. Pavarësisht tradhtisë së kishës ndaj kopesë së saj, qytetarët e Serbisë ende kanë besim të madh në kishë, gjë që mund t’i atribuohet tradicionalizmit dhe konservatorizmit të rrënjosur thellë të mjedisit tonë, i cili nuk u kushton shumë rëndësi fakteve, veçanërisht kur ata janë të pakëndshme dhe prishin besimet dhe zakonet e vendosura. Tani është bërë e qartë se zyrtarët e kishës kanë qëndruar hapur kundër qytetarëve të vendit të tyre, shumë prej të cilëve janë besimtarë ortodoksë. Qytetarët janë të indinjuar, të zemëruar, të tërbuar dhe të revoltuar ndaj atyre që u kanë vjedhur votat dhe hierarkët e kishës i urojnë me qetësi hajdutët për fitoren elektorale, sikur të mos kishte ndodhur asgjë e pazakontë. Qytetarët protestojnë çdo ditë para Komisionit Republikan të Zgjedhjeve, studentët që krijojnë bllokada janë rebeluar, deputetët e opozitës janë në grevë urie, njerëzit luftojnë për të drejtën e tyre të votës, kundër qeverisë që shkatërron themelet e demokracisë – dhe peshkopët qëndrojnë pranë hajdutët. Dhe për policinë që rrahu brutalisht demonstruesit rebelë. Për peshkopin Irinej Vuçiq, ai nuk është hajduti suprem, por një “mik i dashur”. Në një moment historik vendimtar, kur vendoset nëse do të ketë apo jo demokraci në Serbi, kur qytetarët po luftojnë për të drejtat e tyre themelore të njeriut, kreu i Kishës Ortodokse Serbe vullnetarisht u rreshtua në anën e një grupi të organizuar kriminal që po grabit vullnetin e popullit. . Nuk është uzurpuar vetëm shteti, por edhe kisha. Sepse qytetarët dhe besimtarët e lejuan. Dhe vetëm prej tyre varet nëse do të ndryshojë.

(Kosova Sot Online)