Ngjarje e vërtetë: Si e ngjalla epshin e vjetër, për ta shpëtuar martesën (1)

Kur në moshën 23 vjeçare vendosa që të martohesha me Ditmirin, të tjerët më thoshin sesi isha tepër e re, se dashuria do të zbehej, do të shndërrohej në monotoni, kurse vitet më të mira të jetës do të më kalonin kot. Thoshin se, meqë nuk do të mund të dilja askund, e të mos shihja asgjë, më pas do të pendohesha për këtë. Unë e besoja të kundërtën. Athua nuk është e mundur që të dalim bashkë? A ndalohet kjo për të martuarit, a?! Po, po, më thoshin me ironi, kur të vijnë fëmijët, pastaj punët e shtëpisë, puna... Unë nuk iu besoja, por pas shtatë viteve martesë filluan të më kujtoheshin fjalët e tyre. Bëhet fjalë për përvjetorin e shtatë, të mallkuar, i cili thonë se ka shkatërruar shumë martesa. Apo, ndoshta aq edhe ishte afati i qëndrueshmërisë së një martese? Martesa ime bëhej gjithnjë e më e mërzitshme. Ditmiri kalonte ditën para kompjuterit, e nëse interneti nuk punonte, atëherë kurdisej para TV-së.

Gjithmonë diçka tjetër ishte më interesante sesa ajo që thosha unë. Gjithnjë e më shpesh mendoja se unë, për të, më nuk ishte interesante si femër. Nuk dija si t'ia filloja kësaj bisede. E, ndoshta për këtë as që duhej të flisja, por të veproja? Duhej ndryshuar diçka midis nesh. Duhej freskuar. Por, si? Gjëja e parë që më ra ndërmend, ishte fakti se, me vite të tëra, unë flija me një rrobë të shlyer. Mua më pëlqen ajo, është komode, edhe pse nuk është e bukur... Pra, sa për fillim, do ta ndërroj rrobën e gjumit. Në vend të mbulesës për tavolinë, e cila më pëlqente pa masë, bleva një kombinezon të ri të fjetjes. Nuk ishte ndër ata më seksit, por ishte i ri dhe më joshës sesa rroba ime e vjetër. E vesha me kënaqësi, mbi të vesha mantelin e mëngjesit dhe u ula pranë Ditmirit, në skajin e kauçit. - Po të isha në vendin tënd, në vend se ta shikoja TV-në, me ato emisionet pa lidhje, më me dëshirë do të shikoja a i ka gruaja ime ende ato njollat në shpinë. Dikur i numëroje. Kush e di a janë ende aty - i thashë, duke menduar se ia kisha bërë më se të qartë se për çka e kisha fjalën. Por, si duket ai nuk kuptoi. - Ato njolla të dalin vetëm nga dielli. Do të shohim pasi që të vijë vera - më tha, duke mos e larguar shikimin nga TV-ja. - Nuk e di. Duhet të shikosh, ndoshta ka mbetur ndonjëra nga vera e kaluar, e ndoshta edhe kanë filluar të paraqiten ato të sivjetmet - vazhdova unë, duke mos e humbur shpresën. - Hajde, pashë Zotin! Jam duke e shikuar ndeshjen. Përpos kësaj, dikur përdorje njëfarë kremi kundër njollave. Tani nuk e përdorë më?

- Mendoja se do të kishe dëshirë të më shikoje, por ja, ti më shumë preferon që t'i shikosh këta debilët që vrapojnë pas topit, sikur të trentët pas budallait - thash me ironi. Ai nuk tha asgjë. Ose nuk ishte duke më dëgjuar, ose nuk mërzitej për atë që thosha. Në dhomën e gjumit zhvesha kombinezonin e ri të natës dhe e vesha sërish rrobën time të rehatshme. E hapa dritaren. Më duhej ajri i freskët që të m'i sqaronte mendimet. Që të më ftohej koka paksa. Që me gjakftohtësi të mendoja se ku jemi dhe ku po shkonim. Më mori gjumi para se Ditmiri të vinte në dhomë. Ajri i freskët ma kishte sjellë gjumin, por jo edhe një shikim të ri ndaj botës. Në punë, zyrën e ndaj me Sanijen. Ky është fat i madh, meqë jo vetëm që jemi bashkëpunëtore të mira, por edhe shoqe. Ajo na njeh që nga takimet tona të para dhe nuk e ka të vështirë ta hetojë kur më mundon diçka. Përpos kësaj, ajo është grua. Dmth se e ka atë shqisën e gjashtë. Meshkujt nuk i vërejnë disa gjëra, por grave menjëherë iu bëhet e qartë se shikimi i fiksuar në një pikë të murit, fsheh shumëçka prapa vetes. - Çka u bë? Mos ndodhi diçka? - Jo, jo. - Hajde, mori! Të shkruan në ballë se ke një problem. - Nuk është me rëndësi, kur të them! - E, atëherë problemi qëndron këtu: që nuk ka ndodhur asgjë, e duhej të ndodhte. Mos më mundo, por ma thuaj të vërtetën. Si mund të të ndihmoj nëse nuk e di ku qëndron problemi. Ja, jam shndërruar e tëra në vesh... - Nuk kam asgjë interesante që të ta them - fillova si me zor - përpos që midis Ditmirit dhe meje gjërat nuk janë më të tilla, sikur që kanë qenë dikur. Nuk është se grindemi, apo qoftë larg, rrihemi, por thjesht, sikur na janë larguar epshet. Sikur të mos e kishim vajzën, mendoj se do të harronim të flisnim. Disi gjithçka është pa lezet, pa vullnet. - Edhe në shtrat? - Sidomos në shtrat. Ditmiri vjen vonë në shtëpi, i lodhur, prandaj as unë nuk është se jam e disponuar për ndonjë ledhatim dhe, kështu na kalojnë ditët. - Oooo, kjo nuk është aspak mirë. duhet të ndërmarrësh diçka! - Të ndërmarr? Kjo është lehtë për t'u thënë. Por, si ta bëj? - Paj, e di ti. Grua je. Ndërmerr diçka dhe bëhu kreative. (vijon) 

(Kosova Sot Online)