Roman dashurie: Lidhja e pashkëputur (12)

  • E.K /
  • 06 May 2022 - 15:49
Roman dashurie: Lidhja e pashkëputur (12)

- Mrekulli! - tha Moira. Catherine e vështronte. Ishte e sigurt se vajza për herë të parë ishte kaq e shkujdesur, prej se ajo e njihte atë. - Catherine! - tha Patrick, pasi që doli në kuvertë. - Eja, duhet të bisedojmë. - Sa mirë që na more me anije... - Ju mora? Ju vërejta vetëm pasi që tanimë kisha dalë në ujë. - Qetësohu, çdo gjë është në rregull, duhet të mendoj mirë e mirë për gjithçka. - A nuk të duket që unë dhe Romani kemi mjaft probleme tona? - E di dhe më vjen keq. Romani më tregoi se dje ishit te Cathleen. - Dmth, Romani së pari erdhi te ti.

 Më vjen keq që jeni grindur. - Atëherë këtë e manifeston në një mënyrë të çuditshme. - Nëse e do dikë, kjo nuk dmth se pajtohesh me të në çdo moment. - A vlen kjo edhe për ty? - Në rastin tim dhe të Romanit nuk bëhet fjalë vetëm për mendime të ndryshme. - E njëjta gjë vlen edhe për raportin midis ne të dyve - ia rikujtoi Patrick. - Mbrëmë më puthi - tha Catherine, sikur të mos thoshte ndonjë gjë të rëndësishme. - Çka, çka?! - Më puthi - përsëriti ajo dhe shtoi: - Edhe unë atë. Patrick mezi përmbahej që të mos qeshte. - Dhe? - Dhe, asgjë! Nuk ka arsye që të shqetësohesh. - Mjafton fakti që je udhëtare ilegale në anijen time.

Për këtë shkak je këtu, apo jo Catherine? Je frikësuar se do të dashuroheshe përsëri në të. Duhej ta dija se do të ndodhte kjo... - me dorë kërkonte t'i mbronte sytë nga dielli i mëngjesit. - Shiko, po na afrohet motoskafi. Aty gjendet Romani! Romani me zemërim i bërtiti vëllait: - Ndal! Patricku e dëgjoi, e më pas Moirën e vendosi nën kuvertë. - Je i shqetësuar - tha Catherine duke i buzëqeshur Romanit si pa sherr. - I shqetësuar? Nuk e ke idenë se çka ke bërë. Reta thuajse është çmendur, e edhe unë jam duke shkuar asaj udhe. - Ma mori mendja që mua dhe Moirës do të na bënte mirë një ditë në det. - Kaq ke për të thënë? Ky për ty është piknik?! Aspak nuk ke menduar sesi do të ndihesha unë? - iu afrua aq shumë, sa që ndjente ngrohtësinë e trupit të tij. nuk mundej as të mendonte, e as të merrte frymë. 

Çka mendoje, si do të reagoja pasi që ta merrja vesh se kishe ikur? - E dija se do të ishe i zemëruar. - Dhe, përkundër kësaj ike. Për shkak të Moirës? - Jo, por për ta mbrojtur veten. - D.m.th. kësaj i je frikësuar? - Romani lëshoi lehtazi buzët e tij mbi buzët e saj dhe në atë moment që të dy i kaploi eksitimi. Duke iu ngjitur për trupi, ofshau. - Do të doja të ishim vetëm - pëshpëriti Romani. - Edhe unë - pranoi Catherine. - Mos u shqetëso, kur të kthehemi do të jemi vetëm.

Para se të ndodhë kjo do të ketë shumë stres. - Nuk ka dyshim. Joe e ka alarmuar rojën bregdetare. Mezi e binda që të na priste në port. Catherine u shkëput nga ai. - Dmth, ai është duke e pritur Moirën? - Po, por jo që ta marrë, por që të bisedojë me të. - Mirë, po shkoj që të bisedoj me Moirën. Do të ta dërgoj Patrickun. Edhe ju të dy duhet t'i qartësoni disa gjëra. Jam e sigurt se midis jush çdo gjë do të jetë në rregull. Mos ia vështirëso! - Nuk ma merr mendja se një gjë e tillë është e mundshme... - Natyrisht që është. Ti gjithmonë gjen zgjidhje për njerëzit që kanë probleme. Unë kam besim te ti. - Pse? - në sytë e tij u shpreh një shkëndijë shprese. Catherine i buzëqeshi duke i dhënë shpresë, prandaj u ngut që të shkonte nën kuvertë.

Romani e shikoi Patrickun i cili shkonte në drejtimin e tij. E dinte se ky do të ishte momenti vendimtar për raportin e tyre të mëtejmë. - A do të më hedhësh në ujë? - Nëse do të jem i detyruar. - Catherine mendon se duhet të pajtohemi. - Nuk jam i sigurt se kjo do të jetë e mundur - tha Patrick. - Ndonjëherë mendoj se jemi në rrugë të mirë, por më pas më kujtohet se ende je në anën e nënës dhe babait. (vijon)

(Kosova Sot Online)