Gazetari serb: Në Amerikë, Vuçiqi e luan rolin e tij të preferuar – viktimën, ra në radar për herë të 100-të

Në mposhtjen e projekt-rezolutës për gjenocidin në Srebrenicë, presidenti serb e përdori edhe aktrimin si një nga aftësitë e tij më të këqija. Kështu e nis një shkrim në Al Jazeera gazetari serb Goran Mishiq.

Pas lobimeve intensive në mbarë botën, diplomacia serbe, e mishëruar në presidentin e Serbisë, Aleksandar Vuçiq, më në fund u rikthye në terrenin kryesor, në ndërtesën e Organizatës së Kombeve të Bashkuara në Nju Jork, ku një deklaratë për Projekt-Rezolutën për gjenocidin në Srebrenicë është planifikuar për t’u paraqitur më 23 maj në Asamblenë e Përgjithshme nga sponsorët Gjermania dhe Ruanda.

Kemi qenë dëshmitarë se sa është bërë zëvendësimi i tezave plotësisht me vetëdije në ditët e kaluara, por disi fakti më i rëndësishëm, që Vuçiq po përpiqet ta luajë rolin e tij më të preferuar – rolin e viktimës, ka rënë në radar për herën e njëqindtë, shkruan Mishiq.

Në fakt, këtu nuk ka asgjë të re, vazhdon ai. Është një model që në psikologji quhet sjellja e viktimës dhe ka ekzistuar në kulturën bashkëkohore që kur doli nga veza heroi i vogël i animuar Calimero, i cili çdo herë thërret “epo, kjo është padrejtësi” dhe fiton simpatinë e publikut. Vuçiq është shumë më joserioz, sepse për të roli i viktimës dhe kur e shtyjnë në qoshe, jo vetëm që nuk pajtohet, sepse është më shumë rezultat i një shkëmbimi marketingu të tezave dhe jo fakteve, të cilat në një një numër të madh të rasteve nuk janë në anën e tij.

Në mënyrë të ngjashme, rastin e Srebrenicës, një qytet i vogël në Bosnjën lindore që u shndërrua gjatë luftës në një vend të dendur me 40,000 njerëz nga e gjithë Podrinja qendrore, të cilën forcat serbe e mbajtën nën rrethim për katër vjet, Vuçiq dëshiron ta shndërrojë në promovimin e tij sepse ai është në të vërtetë një viktimë “si një pjesëtar i popujve më të vuajtur në Europë” në disa luftëra të mëparshme, dhe jo siç përcaktohet nga vendimet e gjykatave të Hagës për krime lufte, nga të cilat ato që ndodhën në mesin e korrikut 1995 në Srebrenicë u kualifikuan dhe gjykohen si gjenocid.

Nuk është hera e parë që Vuçiq e luan rolin e viktimës dhe nuk është hera e parë që i shfaqet publikut si një aktor i keq, por nuk heq dorë nga një mënyrë e tillë e të kuptuarit të politikës, që ia ka mundësuar, tash e 12 vjet të ketë sundim pothuajse absolut në Serbi, por edhe “kudo ku jetojnë serbët”, rolin e liderit të të gjithë serbëve dhe atyre “që duan të jetojnë me serbët”.

Vuçiqit i pëlqen thjesht të luajë viktimën dhe liderin e të gjithë serbëve, gjë që nuk kaloi pa u vënë re.

Sociologu nga Beogradi, Zharko Trebjeshanin dikur vuri në dukje se presidenti i Serbisë ka kohë që flet për presionet ndaj Serbisë nga Amerika, Europa, manjatët, tradhtarët e brendshëm, këta, ata…

“Dhe duke e parë nga ana e marketingut, nuk është keq për të, sepse njerëzit janë gati të identifikohen me atë që është viktimë dhe që vuan, fle në dysheme, nuk ha, me atë që kërcënohet nga atentate të ndryshme, vrasje, sulme ndaj familjes së tij. Në këtë kuptim, një pjesë e qytetarëve të Serbisë, përkrahës të tij, e përpijnë këtë informacion, mënyrën se si u serviret dhe mund të preken nga emocionet e tij të shprehura publikisht. Ata që e dinë se është vetëm pjesë e marketingut, e dinë gjithashtu se është aktrim dhe me të vërtetë i keq”, thotë Trebjeshanin.

Për Vuçiqin, është e rëndësishme ta ndgrisni temperaturën, të krijoni dramë dhe ta forconi frikën me përdorimin maksimal të frazës “nëse faktet nuk ju përshtaten, aq më keq për faktet”.

Mishiq shkruan se para udhëtimit të tij në Amerikë, Vuçiq kishte thënë tashmë se do ta shpallte fitoren nëse numri i votave “kundër” dhe “abstenim” së bashku do të ishte më i madh se numri “pro” rezolutës.

Kjo do të dihet vetëm kur pas diskutimit, kryetari ta hedhë në votim dokumentin e propozuar. Megjithatë, në vendet tashmë të ndara prej kohësh dhe përfaqësuesit e tyre diplomatikë në ndërtesën pranë lumit Lindor, vetë rezultati nuk do të jetë më i rëndësishmi.

Më e rëndësishme do të jetë nëse vendimet e gjykatave dhe ato që gjykimet i kanë konfirmuar si të vërteta do të respektohen dhe pranohen përfundimisht, përcjell Gazeta Express.

Çfarë do të ndodhë më pas, nëse, siç pretendon pala serbe, do të stigmatizohet i gjithë populli, gjë që nuk e pretendon projekt-rezoluta dhe askush përveç vetë liderëve serbë, qoftë kjo rezolutë, e cila nuk ka ndonjë karakter juridik detyrues, do të jetë bazë për fillimin e procedurave të reja gjyqësore, dhe nëse trashëgimtarët e viktimave do të kompensohen në njëfarë mënyre, në një të ardhme të parashikueshme është e panevojshme të thuhet, megjithëse ia vlen të kujtojmë se luftërat humbëse, dhe Serbia humbi aq sa katër prej tyre në vitet ‘nëntëdhjetë’90, gjithmonë duhej të paguanin një çmim të konsiderueshëm. Herët a vonë.

Pikërisht këtë po përpiqet ta ndalojë makineria e madhe, natyrisht jo vetëm nga Serbia, e jo vetëm me sjelljen e keqe të presidentit të Serbisë, i cili edhe këtë herë po mundohet të paraqitet si viktimë.

(Kosova Sot Online)