Filozofia për demaskimin e lajmeve të rreme në politikë

Shkruan: Ali Hertica 

Përhapja e informacionit të rremë për të ndikuar në opinionin publik; lajmet e rreme duket se janë diçka e kësaj kohe. Por mashtrimi i qëllimshëm i njerëzve është një gjë e të gjitha kohërave. Filozofët shpesh janë mbrojtur kundër atyre që përhapin njohuri të rreme. Filozofi iu drejtua të vërtetës. Kështu sofistët në Greqinë e lashtë u përpoqën të bindin të tjerët për të drejtën e tyre me elokuencë. Ata ishin veçanërisht me ndikim në politikë dhe drejtësi. Filozofi Platoni (427-347) e pa si detyrë të filozofisë të demaskonte sofistin. Sofisti mohon se ekziston një gjë e tillë si e vërteta. Platoni përpiqet t'i tregojë vendin e tij në emër të së vërtetës.Jo çdo njohuri e rreme përhapet me qëllim. Shkencëtari suedez Swedenborg kritikohet nga Immanuel Kant (1724-1804) për pretendimin se komunikon me shpirtrat. Por Swedenborg nuk është aspak një sofist dinak. Ai është një shkencëtar i përpiktë që nuk i mashtron njerëzit me dashje.

Për Kantin, ekzistenca e shpirtrave prek problemin e shpirtit, i cili, në fund të fundit, duhet të konsiderohet edhe si diçka shpirtërore. Kështu, Kanti ndërmerr një diskutim kritik të komunikimit me shpirtrat nga pikëpamja e unitetit të trupit dhe shpirtit.Ai që shpall dije të rreme shpërdoron besimin e njerëzve. Me dashje apo jo, ai di si t'i fitojë njerëzit përmes përdorimit të gjuhës. Ai përdor gjuhën në avantazhin e tij. Motivi i tij nuk është gjetja e së vërtetës, por ndikimi, fuqia, përfitimi financiar. Per filozof, këto janë motive të pahijshme. Por si mund të dalloni motivet aktuale nga ato të pahijshme? Filozofi i gjuhës Ludwig Wittgenstein(1889-1951) tregon në librin e tij Hetimet Filozofike se gjuha është gjithmonë funksionale, e udhëhequr nga motive praktike. Ju përdorni gjuhën për tëpër të bërë diçka. Por çfarë mbetet më pas nga pretendimi i filozofit për të vërtetën? 

 Ndoshta kjo e vërtetë nuk është e njëjtë në të gjitha kohërat, por varet nga koha. Filozofi Michel Foucault (1926-1984) i qaset dijes historikisht. Në librin e tij Fjalët dhe gjërat, ai bën dallimin midis tre periudhave nga 1500 deri në 1900 dhe shqyrton se si shkenca dhe e vërteta pësojnë një ndryshim. Përballë një regjimi moralisht të korruptuar, të qenit i ndershëm në vetvete është shpesh moralisht i dënueshëm. Dhe për të qëndruar besnik ndaj vetes, ndonjëherë është e nevojshme të përvetësoni një qëndrim të rremë ndaj të tjerëve. Një kriter i rëndësishëm me të cilin matet cilësia e një shoqërie ose regjimi është shkalla në të cilën sinqeriteti dhe autenticiteti – vërtetësia e brendshme dhe e jashtme – harmonizohen ose bien ndesh me njëra-tjetrën. Në një shoqëri të keqe dhe nën një regjim të keq, njeriu duhet të vendosë një maskë gënjeshtare nëse dëshiron të jetë i sinqertë me veten. 

Një anekdotë që më ka thënë dikur regjisori polak Krzysztof Zanussi dhe që e kam kujtuar gjithmonë, e tregon këtë me vend. Zanussi – i lindur pak para Luftës së Dytë Botërore dhe i rritur në vitet e para të Polonisë komuniste – më tha se, si fëmijët e tjerë në klasën e tij, ai ishte rritur me standarde të dyfishta. Kishte gjëra që duhej të thuheshin në klasë dhe të paraqiteshin si të vërteta, edhe pse e dinin mirë se ishin të rreme. Dhe kishte të vërteta që ishin të rezervuara për sferën e brendshme. Ajo që i thanë prindërit e Zanussit - dhe ishte shumë e zakonshme në atë kohë - ishte kjo: nëse mësoni diçka rreth biologjisë ose fizikës në shkollë, mund t'u besoni mësuesve tuaj. A mësoni diçka për historinë, ekonominë apo politikën - ejani dhe na pyesni se çfarë është në të vërtetë.

Krijoi skena absurde të fëmijëve në shkollë që shpallnin mesazhe për historinë dhe komunizmin që i kishin mësuar në shtëpi ishin të pakuptimta. Por ata duhej të futeshin në lojë ose do të pasonin sanksione. Me fjalë të tjera, pjesëmarrja në gënjeshtër ishte e nevojshme për ruajtjen e cilësisë së jetës, dhe ndonjëherë për ruajtjen e vetë jetës.Dikush mund të imagjinojë shumë situata ku të thuash një gënjeshtër nuk meriton refuzim moral. Oscar Wilde madje besonte – dhe për një herë nuk ishte vetja e tij ironike që foli – se humbja e gënjeshtrës nënkupton një rënie cilësore të nivelit të qytetërimit të një kulture dhe shoqërie.

Në esenë e tij The Decay of Liing, ai argumenton se gënjeshtra është vendimtare për krijimin e artit të madh dhe është një pjesë thelbësore e një qytetërimi të qytetëruar.Megjithatë, parimi në besimet dhe teoritë e ndryshme etike është se gënjeshtra është e keqe dhe gënjeshtra është e keqe. Dhe kjo ka shumë, nëse jo gjithçka, të bëjë me pasojat e gënjeshtrës për lirinë njerëzore. Nëse duam të kuptojmë problemin moral të gënjeshtrës dhe të kuptojmë plotësisht rëndësinë morale dhe shoqërore të së vërtetës, është me rëndësi të madhe të shqyrtojmë marrëdhënien midis gënjeshtrës dhe shtypjes, midis së vërtetës dhe lirisë. Kjo kërkon jo vetëm një kuptim më të mirë të gënjeshtrës, por edhe një kuptim të mirë të lirisë. 

Gjatë shekujve, filozofët kanë zhvilluar vizione të shumta, shpesh kontradiktore, të lirisë. Për besimtarin shpesh është e vërtetë se liria e vërtetë qëndron në një jetë të perëndishme. E kundërta është e vërtetë për ateistin. Besimtari e gjen lirinë në fe. Por për një ateist si Ludwig Feuerbach, ne duhet të jemi të lirë nga feja në mënyrë që të jemi të lirë si qenie njerëzore. Për kapitalizmin komunist është një regjim shtypës. Kushdo që ka jetuar në komunizëm e di se çfarë është në të vërtetë një regjim shtypës. Si ta kuptojmë lirinë, kur i jepen kaq shumë kuptime të ndryshme… 

Shkrimet në këtë rubrikë nuk shprehin qëndrimet e gazetës "Kosova Sot Online".